مطرب بر آمد با چکاوک سرزنده ای بر دسته سازش
میهمانان سرخوشی به پایکوبی برخاستند
ازچشم ینگه مغموم آنگاه یاد سوزان عشق ممنوع را قطره ای به زیر غلطید
عروس را بازوی آز با خود برد
سرخوشان خسته پراکندند
مطرب بازگشت
با ساز و آخرین زخمه ها در سرش شاباش کلان در کلاهش
تالار آشوب تهی ماند
با سفره چیل و کرسی باژگونه و سکوی خاموش نوازندگان
و چکاوکی مرده بر فرش سرد قاجارش.

از: احمد شاملو