منو دوستمو به فکر فرو برد. باید بعد از تماشای این اجرا، فقط سکوت کنی و فکر. از آقای پژمان عبدی عذرخواهی میکنیم که درخواست ضبط ابراز نظر رو رد کردیم. چون واقعا باید اول حسابی درمورد این اجرافکر کرد بعد حرف زد. آشفتگی آدم های به ظاهر بدون مشکل. ما می تونستیم بجای هرکدومشون باشیم و قطعا تا الان زیاد ازین مونولوگ ها در درونمون داشتیم. اما چه راحت صدای وجدان رو خفه می کنیم و به زندگی روزمره برمیگردیم.
ابتکارهای این اجرا در حد قابل قبول و نه عالی بود(نسبت به نمایش هایی که تاحالا دیدم). وجود تراس جالب بود. و دیالوگ های خیلی تاثیر برانگیز داشت که دلت می خواست نمایش رو پاز کنی و بهش به اندازه کافی فکر کنی.
اجرا می تونست پربارتر و با جزییات بیشتری باشه. اما بازی همگی دوستان خوب بود. لذت بردم. شخصیت هدایت باحال ودلچسب تر از همه بود. و آقای میثاق زارع صادقانه اجرا می کردند.