اپرای عروسکی ای فوق العاده با یک ضعف بزرگ,

شخصاٌ علاقه ی چندانی به موسیقی شرقی ندارم چه برسه به اپرایی با این تم و مطمین نبودم بشه که از این نمایش لذتی ببرم ( علی الحصوص با توحه به تجربه ی قبلی ای که از اپرا در ایران داشتم, که به طرز تاسف آوری ضعیف و بد بود. شاید اولین تجربه م از اپرا انقدر تصویر باشکوهی در ذهنم گذاشته که سطح توقعم رو به شدت بالا برده اما خب ...) ولی برخلاف تصورم می تونم بگم همه چیز از عروسک گردانی, خود عروسک ها, دکور صحنه, موسیقی و ... بسیار جذاب می نمود.

اشکال بزرگی که وجود داشت زبان اجرای اثر بود. به دلیل نا آشنایی من به زبان آذری متاسفانه هبچ چبز ار حرف های شخصیت ها رو نمی فهمیدم و صرفاً با مطالعه ی قبلی ای که از توضیجات هر صحنه کرده بودم, موضوع کلی رو متوجه می شدم. راه حل بسیار ساده ای هم برای رفع این مشکل وجود داره, نصب یک اسکرین در وسط سالن که ترجمه ی دیالوگ ها در اون نمایس داده بشه! لزومی نداره که برای هر مخاطب یک اسکرین در نظر گرفته شه, همانند سالن های معتبر اجرای اپرا در دنیا, اما یک اسکرین سراسری برای همه ی مخاطبان چیزیه که فکر کنم حقیقتاً قابل ... دیدن ادامه ›› اجرا باشه!

توضیح خاص دیگه ای وجود نداره, جر این که به جز مورد ذکر شده همه چیز واقعاٌ عالی بود, شهرت آقای غریبپ پور بی دلیل نیست.خسته نباشید عرض می کنم خدمت شما و همه ی دست اندرکاران این اثر, امیدوارم در اجراهای بعدیتون هم حضور داشته باشم.

در بدو ورود به سالن, با شنیدن آهنگی آشنا از ژاکلین پوک احساس خیلی خوبی بهم دست داد و چقدر حیف که استفاده از موسیقی بسیار کم بود, چون من روش حساب کرده بودم.
در ادامه, دکور صحنه و گریم بازیگر با توضیحاتی که بعداً در موردش داده شد, خیلی توجه م رو جلب کرد.
استفاده ی اینتراکتیو از تماشا چی, چیزی بود که برای اولین بار تجربه می کردم!!خیلی جالب بود و یه بار واقعاً می خواستم جواب بدم!!

من با داستان ارتباط برقرار نکردم, شاید باید زن باشی تا بفهمی, اما داستانی داشت که خیلی روحم و خراش می داد و کاملاً بی قرارم کرده بود که با توجه به زمان کوتاه نمایش, عجیب می نمود و فکر می کنم برنامه هم بر همین بوده!که اگر اینطور بوده, به شدت موفق عمل کرده. مخصوصاً وقتی یک باره در اوج توضیح یک ماجرا, بازیگر صداشو اروم می کرد و می گفت: خب اینجارم باید آروم براتون تعریف کنم تا حسی از لحن من نگیرید و تنها حس اون اتفاق و تجربه کنبد!! این باعث می شد من با دقت گوش کنم ببینم دقیقاً چه اتفاقی افتاده که الزام به تجربه ی عاطفیش وجود داره!

اجرای مونولوگ خیلی سخته, مخصوصاً وقتی تماشاچیا کم باشن. این چیزی بود که در تمام مدت نمایش فکرم و درگیر کرده بود, اما شبنم راعی بدون توجه ... دیدن ادامه ›› به تعداد تماشاچیا در نهایت قدرت اجرا می کرد! واقعاً جای تقدیر داره!
یعنی در واقع دو چیز خیلی روی نظرم تاثبر گذاشت, یکی همین اجرای بی نقص بازیگر و کم نکردن از کیفیتش و دوم, نحوه ی برخورد خانم راعی بعد از اجرا! خیلی حس صمیمی ای داد و احساس کردم که انگاری منم نقشی در برگزاری این تیاتر داشتم!

هذیان های زنی مرده که شوهر داشت, اسم بسیار مناسبیه برای این نمایش, گنگی عجیب و هذیان گونه ای بر کل نمایش سایه انداخته بود.

در نهایت, این نمایش برای همه مناسب نیست, اما برای اون عده ای که هست, تجربه ای دلپذیر خواهد بود.

معلوم بود که زحمت زیادی سر متن نمایش نامه کشیده شده, تعییرات بزرگی نسبت به کتاب اصلی کرده بود (البته شاهد تغییراتی در متن اصلی بودن خیلی دور از انتظارم نبود اما تا این حد باعث تعجبم شد چون به نظرم کلاً جو حاکم بر داستان عوض شده بود) که به نظرم جالب اومد.
من همیشه از استیل آقای پاکدل خوشم اومده, اینبار هم استثنا نبود, اما به صورت کلی, متاسفانه بازی فرد خاصی توجهم رو جلب نکرد.
نور بسیار خوب بود, موسیقی اذیتم می کرد, چقدر خوشحال شدم که عمارت مسعودیه بازگشایی شده حتی صدای غژ غژ صحنه, که البته فکر کنم جزو ضعف های اون محسوب می شه, هم واسه من جالب بود و به نظرم به فضای نمایش می اومد.

در مجموع من خیلی از این نمایش لذت نبردم اما باید به عوامل و دست اندر کاراش حقیقتاً خسته نباشید بگم, چون دلیل اصلی نارضایتی من مربوط به قلم خود داستایوفسکی میشه, من از خوندن کتاب هم لذتی نبرده بودم و یه جورایی به امید یک معجره به دیدن نمایش رفتم.
به قول یکی از دوستان, زمان مواجه شدن با ادبیات روس باید کلاً تنظیمات مغزت و روی یه فرکانس جدید تنظیم کنی! اینطور که به نظر میاد من این فرکانس و حداقل در مورد داستایوفسکی ندارم چون چخوف و تورگن یف بسیار خوبن.