من هم این نمایش رو خیلی دوست داشتم با توجه به اینکه از قبل تجربیاتی در مورد مراقبه کردن و سکوت درون داشتم با دوستانم به تماشای این نمایش آمدم در شب اول چهارم اردیبهشت.
کاملا هم با نظرات اقای حاج زمان موافقم و انتقادات ایشون بجا و درست بود و اینکه به نظرم سالن باران فضای مناسبی برای این اجرا نبود. و آگه بیشتر تماشاگران رو در مورد این تاتر آگاه میکردند بهتر بود چون ما از فرهنگ، موسیقی و.... ژاپن خیلی فاصله داریم، به همین دلیل می دیدم بعضی ها حوصله اشون سر رفته بود و با هم صحبت میکردن و حتی یکی از تماشاگران به تمسخر گفت ما رو مسخره کردن و چند نفری هم سالن رو ترک کردن که به نظرم هیچکدوم رفتار پسندیده ای نبود.
اما عوامل سالن به دلیل اهمیت موضوع و پیام تاتر برای سکوت و تمرکز حضار آب میدادن تا در مواقع سرفه بنوشند که به شخصه از این بابت سپاسگزارم.

به دلیل اینکه متن و تصویری که پخش میشد رو متوجه نشدم یه جاهایی از اجرا رو نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم اما سعی کردم در نهایت احترام و سکوت تا پایان نمایش برای همدردی با فاجعه هیروشیما صبر کنم و حتی دقایقی چشمانم رو بستم و برای صلح جهانی دعا کردم و حتی برای مردم سرزمین خودم و طبق خواسته نویسنده گلبرگ ساکورا رو به عمق قلب خود بردم و برای خودم و همگان صلح و عشق ... دیدن ادامه ›› آرزو کردم.
بعد که در مسیر برگشت اشعار رو خوندم بیشتر متوجه پیام شدم و الان هیچ گنگی در اجرا نمی ببینم.

همدردی با فاجعه (مرگ، زجر، نا امیدی و....) سکوت، صلح، آرامش، ارتباط با طبیعت و در آخر تعادل و ایجاد شادی پیامهایی بود که از این اجرا داشتم.

در آخر هم پیشنهاد میکنم این نمایش حقیقی و تلخ رو ببینید و سپاسگزارم از مسولین که فرصت تماشای این اجرا رو بهم دادند.