دیشب به تماشای "ضیافت پنالتی ها" نشستم.
شاید تنها دلیلی که من را به پالیز کشاند، حضور امیر جعفری به عنوان تنها بازیگر این نمایش بود.
اما در کمال تاسف و به جرئت میتوان گفت با یک نمایش عمیق و غنی بسیار فاصله داشت.
چه از ١٠ دقیقه ی اول که به تماشای فوتبال ایتالیا و فرانسه نشستیم که به نظر من این زمان خیلی طولانی و حوصله سر بر بود (حتی برای منی که میانه ام با دیدن فوتبال خوب است) میتوانست با کوتاه کردن زمان آن کمکی به جذابیت نمایش کند، و چه از بازی خام و نپخته ی امیر جعفری عزیز که به شخصه تا قبل از دیشب هر تئاتری که از ایشان دیدم عالی و با تمام قدرت لازم به ایفای نقششان پرداخته بودند، و چه از متن ضعیف این نمایش که با یک جستجوی گوگل و یا ویکی پدیایی به راحتی میتوان از کل ماجرای نمایش آگاه شد و به نظر من وقت بیشتری باید برای این متن گذاشته میشد چرا که پتانسیل قوی شدن را داشت.

و در آخر نمی دانم چرا یک عده تماشاگر اصراری دارند که به نکات قبل نمایش گوش ندهند و گوشیشان را خاموش و یا در حال سکوت نگذارند، دیشب دوبار زنگ موبایل دوستان به صدا در آمد که واقعن ناراحت کننده و غیرقابل تحمل بود.