تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرمخاطبان گرامی، پیرو اعلام عزای عمومی، به آگاهی می‌رسد اجرای همه نمایشها و برنامه‌های هنری به مدت یک هفته از دوشنبه ۳۱ اردیبهشت تا پایان یکشنبه ۶ خرداد لغو شد. خریداران محترم این سانسها لطفا منتظر اطلاع‌رسانی بخش پشتیبانی تیوال از طریق پیامک باشند.
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 01:25:53
گلخانه
نمایش آسایشگاه اثر هارولد پینتر با عنوان انگلیسی "Hot House" که به معنای گلخانه میباشد، این روزها به کارگردانی محمد حسین ... دیدن ادامه ›› زیکساری با درونمایه ایی سیاسی در تماشاخانه پالیز روی صحنه رفته است. نمایشی که با خلق فضایی نسبتا تعلیق زا اثری ابزورد با خاصیت کمدی آزاردهنده محسوب میشود. هر چه بیشتر از لحظات نمایش میگذرد، تماشاگر متوجه این موضوع میشود که در این آسایشگاه، هیچ کس در آسایش نیست. چه آدم های بیمار که نگاهی شی ء واره به آن ها میشود و در این آسایشگاه زندانی هستند و چه کارمندان و مسئولان مکان مذکور که خود در موقعیت های شغلی شان چارچوب بندی و محصور شده اند.
این نمایش که به ویرانی انسانیت می پردازد، در ابتدا با هویت زدایی بیمارها، آن ها را تا حد شماره هایی تقلیل میدهد که موجود وار و در ادامه وجودوار باید در این گلخانه با بی توجهی های رییس صرفا نگهداری شوند و اداره کنندگان این آسایشگاه، هیچگاه نه بیماران را می شناسانند و نه نوع بیماری شان را. زیستن حیوانی بیمارها، حیات آنها را نباتی جلوه میدهد. به طوریکه نه مرگشان را که ارمغان زندگی در این جامعه ی به ظاهر نقاهت گاه است را، کسی ( ROOTE به عنوان رییس آسایشگاه ) به خاطر می آورد و نه ماهیت تولدشان را. بیمارانی که بیشتر از آنکه زندانی مرض بیهودگی خود باشند، بازداشت شده مسئول آسایشگاهی هستند که خود از همه ساکنان این بازداشتگاه، بیمارتر و بیهوده نماتر جلوه می نماید که همیشه با ایجاد فضای جبرآمیز و مخوف هذیان های ذهنی خود را به زیردستان مطیع خود می قبولاند.
مشخصا گردانندگان و اداره کنندگان این آسایشگاه، احساس درماندگی بیشتری در مقایسه با بیماران ناشناس از خود نشان میدهند و این را در نوع رفتاری بی رحمانه ای که نسبت به یکدیگر اتخاذ میکنند، میتوان دریافت کرد. گویی بگومگوهای شخصیت ها و تجسم ترس ها و البته احساس ناامنی شان باید پشت پرده سلسله مراتب شکنجه گر و شکنجه شونده پنهان بماند. رابطه های پرسوناژها بدون هیچ عمق و عاطفه ای در سطح می ماند و حتی چرب زبانی های گیبس و لاش در سورسات ها و عیاشی های سرهنگ بی هوش و حواسی که همه چیزدان است به غیر از فیتونومی! در قالب کلام های تکرای و تاکیدی، بی اهمیت می ماند. جامعه بیمار، بیماری اش را به زندانبانان خود سرایت میدهد و آنها را در ابهام موقعیت های واقعی و ذهنی نسبت به یکدیگر اسیر می کند.
شخصیت های غیرقابل پیش بینی نمایش برای هم تا جائی پیش میروند که هر یک برای رهایی از بی ثباتی شرایط و تهدید، از مکانیزم دفاعی بهره می جویند. هر کدام از پرسوناژها که خواهان تغییر در جهان از خود رانده شده و در خود مانده شده هستند، رویکرد حذف و جایگزینی را انتخاب میکنند. آنها به آنی با طغیانی که از خود نشان میدهند مکان مندی آسایشگاه را پس میزند و سوژه بودن خود را به آبژه بودن تاخت می زنند. خانم کاتس، دیکر رابطه بی اساس با روت را تاب نمی آورد و آشفتگی راز گونه اش را در تصمیمی که گرفته بروز میدهد، لاش دیگر چاپلوسی از تخصص نداشته روت ( رییس آسایشگاه ) را تحمل نمیکند و شیرینی دهان پر کن را به زمین تف میکند، گیبس دیگر خنده ای یخ زده جهت پر کردن خلاء انبوه سکوت ها و مکث های ملاقات هایش با روت را ندارد، حتی عشق تزئین شده اش با دوشیزه کاتس پیشترها دچار خفقان شده است. همه کارترها در پایان نمایش عصیان خود واقعی شان را نسبت به تجاوزی که در حقشان شده است را بدون نیاز به شوک الکتریکی با اعمال شان اعتراف میکنند و برای رسیدن به یک آسایش نسبی مرز بین واقعیت ذهنی و واقعیت عینی که برای آنها فضای پارادوکسیکال شخصیتی ایجاد کرده است را در می نوردند.
نمایش آسایشگاه قصه گروتسک وار انسان های غیر سالمی است که نیت و ترس های درونی شان از آنها ربات هایی برای کلام های زیرکانه و متملقانه و رفتارهای فرمایشی و ساختگی می سازد که سلامت ظاهری خود را به میزان یکسانی در استثمارگری و استثمار شدگی می بینند. انسان هایی که در خلوت، دیوارهای بازداشتگاه انزوای خود را در ذهن بالا می برند و مرزبندی میکنند تا در این دستگاه سرکوب بتوانند شانس بلیط بخت آزمایی خود را برای برنده شدن یک روز حیات بیشتر در صحت و سلامتی ظاهری و البته بی صداقتی و بی رقیب ماندن بیازمایند و روزهای قرنطینه وار خود را برای رسیدن به سخنرانی اول سال دیکتاتوری دیگر جمع کنند.
http://www.armandaily.ir/fa/news/main/187790/%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%A8-%D9%88%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%AA
نمایش آسایشگاه اثر هارولد پینتر با عنوان انگلیسی "Hot House" که به معنای گلخانه میباشد، این روزها به کارگردانی محمد حسین ... دیدن ادامه ›› زیکساری با درونمایه ایی سیاسی در تماشاخانه پالیز روی صحنه رفته است. نمایشی که با خلق فضایی نسبتا تعلیق زا اثری ابزورد با خاصیت کمدی آزاردهنده محسوب میشود. هر چه بیشتر از لحظات نمایش میگذرد، تماشاگر متوجه این موضوع میشود که در این آسایشگاه، هیچ کس در آسایش نیست. چه آدم های بیمار که نگاهی شی ء واره به آن ها میشود و در این آسایشگاه زندانی هستند و چه کارمندان و مسئولان مکان مذکور که خود در موقعیت های شغلی شان چارچوب بندی و محصور شده اند.
این نمایش که به ویرانی انسانیت می پردازد، در ابتدا با هویت زدایی بیمارها، آن ها را تا حد شماره هایی تقلیل میدهد که موجود وار و در ادامه وجودوار باید در این گلخانه با بی توجهی های رییس صرفا نگهداری شوند و اداره کنندگان این آسایشگاه، هیچگاه نه بیماران را می شناسانند و نه نوع بیماری شان را. زیستن حیوانی بیمارها، حیات آنها را نباتی جلوه میدهد. به طوریکه نه مرگشان را که ارمغان زندگی در این جامعه ی به ظاهر نقاهت گاه است را، کسی ( ROOTE به عنوان رییس آسایشگاه ) به خاطر می آورد و نه ماهیت تولدشان را. بیمارانی که بیشتر از آنکه زندانی مرض بیهودگی خود باشند، بازداشت شده مسئول آسایشگاهی هستند که خود از همه ساکنان این بازداشتگاه، بیمارتر و بیهوده نماتر جلوه می نماید که همیشه با ایجاد فضای جبرآمیز و مخوف هذیان های ذهنی خود را به زیردستان مطیع خود می قبولاند.
مشخصا گردانندگان و اداره کنندگان این آسایشگاه، احساس درماندگی بیشتری در مقایسه با بیماران ناشناس از خود نشان میدهند و این را در نوع رفتاری بی رحمانه ای که نسبت به یکدیگر اتخاذ میکنند، میتوان دریافت کرد. گویی بگومگوهای شخصیت ها و تجسم ترس ها و البته احساس ناامنی شان باید پشت پرده سلسله مراتب شکنجه گر و شکنجه شونده پنهان بماند. رابطه های پرسوناژها بدون هیچ عمق و عاطفه ای در سطح می ماند و حتی چرب زبانی های گیبس و لاش در سورسات ها و عیاشی های سرهنگ بی هوش و حواسی که همه چیزدان است به غیر از فیتونومی! در قالب کلام های تکرای و تاکیدی، بی اهمیت می ماند. جامعه بیمار، بیماری اش را به زندانبانان خود سرایت میدهد و آنها را در ابهام موقعیت های واقعی و ذهنی نسبت به یکدیگر اسیر می کند.
شخصیت های غیرقابل پیش بینی نمایش برای هم تا جائی پیش میروند که هر یک برای رهایی از بی ثباتی شرایط و تهدید، از مکانیزم دفاعی بهره می جویند. هر کدام از پرسوناژها که خواهان تغییر در جهان از خود رانده شده و در خود مانده شده هستند، رویکرد حذف و جایگزینی را انتخاب میکنند. آنها به آنی با طغیانی که از خود نشان میدهند مکان مندی آسایشگاه را پس میزند و سوژه بودن خود را به آبژه بودن تاخت می زنند. خانم کاتس، دیکر رابطه بی اساس با روت را تاب نمی آورد و آشفتگی راز گونه اش را در تصمیمی که گرفته بروز میدهد، لاش دیگر چاپلوسی از تخصص نداشته روت ( رییس آسایشگاه ) را تحمل نمیکند و شیرینی دهان پر کن را به زمین تف میکند، گیبس دیگر خنده ای یخ زده جهت پر کردن خلاء انبوه سکوت ها و مکث های ملاقات هایش با روت را ندارد، حتی عشق تزئین شده اش با دوشیزه کاتس پیشترها دچار خفقان شده است. همه کارترها در پایان نمایش عصیان خود واقعی شان را نسبت به تجاوزی که در حقشان شده است را بدون نیاز به شوک الکتریکی با اعمال شان اعتراف میکنند و برای رسیدن به یک آسایش نسبی مرز بین واقعیت ذهنی و واقعیت عینی که برای آنها فضای پارادوکسیکال شخصیتی ایجاد کرده است را در می نوردند.
نمایش آسایشگاه قصه گروتسک وار انسان های غیر سالمی است که نیت و ترس های درونی شان از آنها ربات هایی برای کلام های زیرکانه و متملقانه و رفتارهای فرمایشی و ساختگی می سازد که سلامت ظاهری خود را به میزان یکسانی در استثمارگری و استثمار شدگی می بینند. انسان هایی که در خلوت، دیوارهای بازداشتگاه انزوای خود را در ذهن بالا می برند و مرزبندی میکنند تا در این دستگاه سرکوب بتوانند شانس بلیط بخت آزمایی خود را برای برنده شدن یک روز حیات بیشتر در صحت و سلامتی ظاهری و البته بی صداقتی و بی رقیب ماندن بیازمایند و روزهای قرنطینه وار خود را برای رسیدن به سخنرانی اول سال دیکتاتوری دیگر جمع کنند.
http://www.armandaily.ir/fa/news/main/187790/%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%A8-%D9%88%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D9%86%D8%B3%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%AA
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۶۵,۰۰۰ نفر
+۲۶,۶۷۰ برنامه
+۷,۷۴۳,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۴,۹۸۴ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
