به نظرمن بازیگری یه بهانه بود, آدما تو هر شغلی و هرکجایی که باشن یه داستان دارن, یه داستان شاید جذاب برای مخاطب, یه داستان شخصی که به طرز غریبی اکثر مخاطبا درکش می کنن.
.
دست مریزاد آوا فیاض, مخاطب اونقدر محو تماشای نمایشت شده بود که حتی سرشم بر نمی گردوند, اونقدر با نمایشت ارتباط برقرار کرده بود که با خنده هاش و حرفاش واکنش نشون می داد.
.
بازی با ذهن مخاطب, در ابتدا و انتهای نمایش برای من بسیار جذاب بود جملات کوتاهی که مخاطب تا میخواست روش تمرکز کنه باید به جمله ی نفر بعدی گوش می داد.
.
زمان بندی عالی برای مونولوگ ها و تعریف داستان های شخصی یکی دیگه از نقاط قوت این نمایش بود منِ مخاطب کاملا منتظر مونولوگ های جذاب بازیگرا ... دیدن ادامه ›› بودم.
.
اما همونطوری که گفتم بازیگری یه بهانه بود بهانه ای که به نظر من تنها به دلیل توانایی حرفه ای که کارگردان در اون داشت انتخاب شد و به نظرم چقدر خوب اتفاقات رخ داده و واقعی درونش بیان شد.
.
و مجددا باید دست مریزاد گفت به کارگردان این کار که بازیگران درست و قالب هر نقش رو انتخاب کرده بود, بازیگرایی که چند برابر به مخاطب کمک کردن تا داستان رو بپذیره.
.
خسته نباشید به همه ی گروه به طرز غریبی که عالی بودن, تک تک شون
.
فقط یه انتقاد بسیار جدی بهش وارد بود کار با دهه هفتادی هارو مسخره نکنید