"هنر ِ حذف"
روایت مردم آلمان، تکرار روایتی است جهانی و شاید ضربه ی کوبنده ی نمایش را بتوان در چند جمله ی مواجهه ی مدیر کل جدید با هنرمندان گروه نمایش پرنده طوفان مرور کرد، جایی که وفادارترین عضو نمایش به نازی ها هم لب به شکایت می گشاید:
"فکر می کردیم بعد از روی کار آمدن ناسیونال سوسیالیسم، وضع طبقه ی پایین بهتر میشه، اما چه شد، انباشت سرمایه روی سرمایه. شما از خشم ما سوء استفاده کردین و الان با فریب و درخواست جاسوسی ، حیثیت و شرف ما رو هم نابود می کنید..."
سرگذشت بسیاری از جوامعی که تغییرات اساسی را از هر نوع آن تجربه کردند، حکایت از سرخوردگی آمال گروه های مختلفی است که هر یک به بهانه ای پرچمی دست گرفتند و اکنون مانده اند با تکه پارچه های چرک و رنگ و رو رفته ی آرزوهاشان ، بیهوده نیست که وضعیت پسامدرن ، خسته از کلان روایت های ایسم زده است، اما چه کسی می داند، برساخته های جدید بشر ِ نزاع طلب چیست؟
در کشوری که وسایل ارتباطی همچون "تلفن" هم می تواند عامل سقوط به شمار آید، نام هر خیابان و کوچه و میدانش، حقیقتی را پنهان دارد که اگر اجازه داشته باشیم بلند بلند مرورش کنیم، هیچ جمله ای تمام نمی شود، جای رئیس و مرئوس هم که عوض شود، فقط یک کلاه کاغذی است که دست به دست می چرخد. در جایی که قضاتش را فساد گرفتند، چه امیدی است به عدالت!
هنرمندان سنتی و کلاسیک که حذف می شوند، هنرمندان نوگرا که حذف می شوند، هنر انتقادی که حذف می ... دیدن ادامه ›› شود، نظافتچی ها و خدمت کاران مدیران قبلی ،همه کاره های سالن تیاتر با مدیریت جدید، می شوند. آسیب دیدگان جامعه ی پیشین هم می شوند برقرارکنندگان نظم نوین!
اینگونه است که همه چیز را رخوت می گیرد و تلاش این برقرار کنندگان نظام نوین بر این است که همه چیز را با پوششی به نام "اصالت ِ ایدئولوژیک" بپوشانند، اصالتی از نوع نژاد، مذهب، سنت، یا هر چیز غیر قابل نفوذ دیگر. غافل از اینکه جنس کاغذشان کاهی است و هر چه لایه لایه تلنبار کنند، حقیقت جامعه، از جای دیگری بیرون می زند
خوب می دانند و هر زائده ای را پاک می کنند، مثل یک مجسمه ساز می خواهند پیکر تر و تمیزی بسازند به قامت ِ کمال یافته ی اندام ِ ایدئولوژیک خود! لذا هر ناخالصی ای محکوم است به حذف
انگار از تاریخ نمی آموزند، روایت آلمان تکرار می شود، شوروی تکرار می شود، ذات توتالیتر هنرمندان ِحذف تکرار می شود، اما نمی دانند، هر چقدر هم که حذف کنند، برخی تاریخ ها فراموش نمی شوند، هیچگاه حذف نمی شوند، مثل همین دیروز.........18 تیر
................................................................
.................................................................
مفیستو "تیاتر" بود به معنای واقعی کلمه. آمیخته ای از خلاقیت و هنر در همه ی زمینه ها در یک نمایش. استفاده از هنرمندان جوان و خلاق در اجرای موسیقی نمایش برگ برنده ای بود که سبب شد موسیقی نه به عنوان حاشیه که گاهی در قالب متن عمل کند، در فواصل تعویض سکانس ها، ترکیب نوای پیانو و ویالن و فلوت،و اگر اشتباه نکنم جناب محمد اسلامی که هنرشان آمیخته ای بود از نوازندگی ویالن و اجرای افکت ها بر روی پیانو و گاهی هم ساز دهنی!! عجیب بود و سرشار از خلاقیت، هم آوایی و تک خوانی های خواننده های این اثر نیز ماندگار خواهد بود
...........................
برای دوست خوبمان بیتا نجاتی: بیتا جان، اینکه در مسیر تیاتر گام های استوار و سنجیده ای بر میداری جای تقدیر و تبریک دارد، پیش تر در اثر رضا ثروتی ، اکنون در اثر دکتر دلخواه، آثار دیگری هم بود که من سعادت نداشتم، هر جا که دیدم با تمام وجود در صحنه بودی، احسنت بر شما