با بکایک نکته هایى که از " و اما چند نکته" کاملا هم راى و موافق هستم.... من خیلى به این قضیه فکر کردم ... واقعا باید یه آسیب شناسى اجتماعى جدى بشه...
یه زمانى بود که هنر ، خاصه نمایش طبقه ى خاصى رو شامل مى شد( مثل هنر اپرا).....بعد بنا به دلایلى از جمله مسائل مادى سعى شد که تاتر همه گیر و فراگیر بشه(یعنى این که هنر رو به سمتى سوق دادند که دایره ى شمول مخاطب وسیع تر بشه)البته ذاتا چیز بدى به نظر نمیومد... اما کم کم شرایط عوض شد.... انقدر این دایره بزرگ و بزرگ تر شد که همینطور سالن هاى مختلف و متنوع افتتاح شد(که باز هم ذاتا بد نیست) و همینطور نمایش هاى مختلف و متفاوت و در هر سبکى و با هر وزنى تو سانس هاى مختلف اجرا شد( که این همه ذاتا بد نیست)هر تماشاخانه و مجموعه ى هنرى جدید و قدیم چند سالن و چندین سانس مختلف داره که میتونه همه ى مخاطبین عام و خاص ،حرفه اى و غیر حرفه اى ،متعهد و غیر متعهد رو پاسخگو باشه( صرف نظر از کیفیت این پاسخگویى براى دسته اى از این أفراد ذکر شده،،، که بعضا باعث شده که این دسته کیفیت خواسته هاشون رو تقلیل بدند تا کم تر آسیب ببینند)و همه ى اینها ... دیدن ادامه ›› با خیلى اتفاق هاى ناخواسته و خواسته ى دیگه ى ناشى از شرایط اجتماعى موجود و البته تربیتى و فرهنگى که اینجا مجال بازگویی شون نیست باعث میشه که تالار وحدت هم تو آینده ى خیلى نزدیک براى خوشامدگویى و خیر مقدم با ساندویچ تخم مرغ و یا انواع تنقلات سرگرم کننده پذیراى مخاطبین گرامى و عزیز باشه.
من اصلا طرفدار منحصر کردن هر چیز اعم از هنر و تاتر و نمایش به قشر و دسته ى خاصى نیستم.... به هیچ وجه....ااما گویا گاهى این کار باعث قربانى کردن اصالت و ارزش میشه... پیش ترها معتقد بودم همه چیز براى همه کس.... حالا هم معتقد هستم .... اما نه به هر قیمتى..