متنی که دلم را نبرد. بازی‌ها را دوست داشتم. به‌ویژه بازی زیبای پانته‌آ پناهی‌ها را. به‌نظرم صحنه‌ی پایانی، با بازی خانم پناهی‌ها، یک سر و گردن از دو صحنه‌ی قبل از خود بالاتر بود و به من بیشتر چسبید. اگر فقط همین صحنه‌ی پایانی را می‌دیدم و صحنه‌های اول و دوم اصلاً نبود، بیشتر از کار لذت می‌بردم. به‌نظرم هم اجرا جمع‌وجورتر می‌شد و هم متن منسجم‌تر!
در مجموع از دیدن «نامه‌ها...» خیلی پشیمان نشدم اما این کار برای من در مقابل کارهای قبلی آقای مرادی («افسون معبد سوخته» و «شکلک») به‌هیچ‌وجه حرفی برای گفتن نداشت.

🎖️امتیاز شخصی: ۵ از ۱۰