نقطهٔ قوت نمایش نامه‌های عاشقانه از خاور میانه، بازی خوب هانا کامکار و پانته‌ها پناهی‌ها و موسیقی زندهٔ آن بود. فقط خانم کامکار توانسته بودند لهجه نقش خود را به‌خوبی اجرا کنند. تصور نویسنده از رنج‌های زنان خاورمیانه در حد اطلاعت رسانه‌ای بود. درحالی‌که انتظار من از نمایشی با این موضوع نشان دادن ابعادی از رنج‌های درونی است که با چشم معمولی دیده نمی‌شود و نویسنده‌ای متفکر با قدرت بینش عمیق خود وجوهی از این دردها را به مخاطب نشان می‌دهد و چشم تماشاچی را به رازهایی می‌گشاید که زبان صاحب‌درد هم از بیان آن قاصر است.