وقتی جنگ زبان مشترک سه زن می شود

سه زن از سه طبقه فرهنگی، اجتماعی و جغرافیایی متفاوت در پی آنند که از جان همسرانشان دفاع کنند . ابزاری ندارند ... دیدن ادامه ›› جز همان تدبیر کلیشه ای زنانه ؛ «خواب » .
زن هایی که هر یک نقبی می زنند به گوشه ای از آن چه در دل زنان رزمندگان می گذشت .

یکی آمده تا غیرت همسرش را به جوش اورد . با سخنانش ، دلبری هایش و حتی اشاره اش به وضعیتش در خانه . اینجا «غیرت» می شود پاشنه آشیل مرد .
یکی امده تا با خبر خوش فرزند دار شدن احساسات همسرش را تسخیر کند . و اینجا «فرزند» می شود پاشنه آشیل مرد .
و در نهایت سومی آمده تا بازگشت عشقشان را چاشنی کند برای درخواست بازگشت همسر و انصرافش از سفری مخاطره آمیز و اینجا «عشق» می شود پاشنه آشیل مرد .

پرداختن این شخصیت ها با کمک لهجه ، گویش و نوع برخوردشان خوب از کار درآمده بود .
طراحی صحنه نیز نمره متوسط رو به خوب داشت . (گرچه گیر کردن چادر بازیگرها در درگاه الومینیومی یک نقص بود )
بازی زوج ها نیز خوب بود . گرچه در بین زوج ها زوج هما پریسان و رضا جوشنی به زعم من باور پذیر تر از دیگران از کار درامده بود .
داستان جذاب بود، ساده و روان . نوع زمانبندی نیز جالب بود . این جنس روایت شاید بسیار بیشتر از روایت خطی و بی وقفه برای مخاطب قابل توجه بود . و شاید باید این را به حساب هوش کارگردان بگذاریم که تلاش کرده بود با جا به جا کردن زمان ها ،ذهن مخاطب را با ریتم قصه همراستا کند .
تنها ضعف (آن هم به اعتقاد شخصی من ) مدت زمان تئاتر بود .
به شخصه وقتی نمایش تمام شد ، حس فردی را داشتم که در میان یک رویا از خواب می پرد . شاید انتظار داشتم ماجرا به یک سر و سامان مشخص تر برسد و یا لااقل پیام نمایش کمی چالشی تر باشد .
اما در نهایت نمایش « نزار این خواب تعبیر شه » ترکیب قابل قبولی بود که بخشی از چالش های زنان در دوران دفاع مقدس را تازه می کرد . چالش هایی که آثارش هنوز هم در جامعه امروزمان نمود دارد .