این نمایش هرگز در سطح شخصیتی چون سهروردی نیست و حتی به حدود آن نیز نمی تواند برسد. بزرگ ترین نقص این کار بازی علی دهکردی در نقش سهروردی است که نه تحلیل شخصیت درستی دارد و نه کوچک ترین قوتی در آن دیده می شود. دیالوگ گفتن های سریع و پشت سر هم او، بدون آرامش و سرسری، مردد بودن، دستپاچگی، برون گرایی، پرگویی، آشفتگی و ... همه و همه ویژگی هایی هستند که با آنچه از شیخ اشراق در تاریخ آمده و توصیف شده فرسنگ ها فاصله دارد. تماشاگر قادر نیست با چنین کاراکتری که دهکردی بر صحنه نشان می دهد ارتباط برقرار کند و با آن سمپاتی پیدا کند. حرکات گروه فرم بسیار بی ربطند و معلوم نیست که این پشتک زدن ها و حرکات ژانگولر چه ربطی به این اثر دارد؟! گویا فقط خواسته اند زیبایی بصری ایجاد کنند بدون اینکه زمینه یا ربطی از قبل برای آن فراهم کنند.