این رو هنوز ندیدم اما بجز شاهکارهایی که کیمیایی در دهه های چهل و پنجاه و شصت ساخت و بخاطرشون سینمای ایران مدیونش هست، حتی در سلطان و مرسدس و حکم و رییس و....برغم وجود بعضی سوتیها در فیلمنامه و پایان بندیهای تخیلی ، سکانس های بسیار زیبایی وجود داره،دیالوگ‌هایی هست که تا سالها از ذهنت بیرون نمیره(مث اونجا که سلطان به هدیه تهرانی میگه “کم بود...ولی خوب بود” و خیلی دیالوگ‌های شعرگونه در وصف رفاقت) یا قاب بندیهای دقیق و استادانه و طراحی شخصیت های ملموس و....و.... اما در سال‌های اخیر ظاهرا کم حوصله تر شده اند و آدم‌های حرفه ای مث سامان مقدم و....کمتر در اطرافشون هست ولی بنظرم فیلمهای کیمیایی رو باید جور دیگری دید،قرار نیست از کلیت فیلم لذت ببری،بلکه باید از تکه تکه های جذابش ملذوذ شی و اصلا فکر نکنی به به صحنه فاینال یا دلایل غلط و غیرقابل درکی که سبب اجبار کاراکترها شده ....! طبعا چنین الگویی فقط برای کیمیایی کاربرد داره

بلیط تو جشنواره گیرمون اومده بود.واقعا یه سکانسهایی خنده م میگرفت از بس بد ساخته شده بود.سکانس استخر یا بحثهای به شدت شعاری پولاد.در کنار همه ی اینها با نهایت ناباوری باید بگم پرویز پرستویی خیلی بد بازی کردن

منم قبول دارم که بعضی از دیالوگ های فیلم های مسعود کیمیایی واقعا عالیه و هیچ وقت از ذهن آدم بیرون نمی ره ولی در کنارش دیالوگ های بی سر و ته هم زیاد داره. دیالوگ هایی که اصلاً ربطی به موضوع فیلم و حتی ربطی به همدیگه ندارند.
به نظر من کیمیایی هر چی جلوتر رفت یه سری از اصول رو گذاشت کنار. همون فیلم های دهه 40 می ساخت بهتر بود تا این فیلم.