تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
تماشاخانه طهران
بلک باکس ایران مال
خانه نمایش داSB > com/org | (HTTPS) localhost : 22:15:53
سیاهچاله هایی که کابوس می شوند در مستند زندگی
تئاتر تب سرد روی پیشانی داغ را دیشب دیدم و پیش از هر چیز سپاسگزارم از بخش حراست و هماهنگی های ... دیدن ادامه ›› تئاتر شهر که انصافا به لحاظ آنتایم بودن و کم تاخیر برگزار شدن اجراها جزو بهترین ها هستند . آن هم در شرایطی که برخی از سالن ها تا 1 ساعت تاخیر را به مخاطبان تحمیل می کنند.
تب سرد روی پیشانی داغ قهرمان نداشت . درواقع هر یک از شخصیت ها می توانستند محور داستان باشند و نباشند . دختری که قصد مهاجرت داشت و به همین بهانه حاضر بود وارد زندگی زناشویی یک مرد متاهل شود . زنی که دیگر از حجم خیانت های شوهرش به تنگ آمده بود و تصمیم گرفت تلخی های زندگی را ترک کند. پسر معلول ذهنی که گرچه ظاهرا به شیمای داستان اظهار علاقه می کرد اما در قلبش نازی را ستایش می کرد و در نهایت مردی که مهاجرت را برای دور زدن خانواده اش انتخاب کرد .
بازی ها روان بودند و مناسب اما دیدن دوباره آقای دهکردی غنیمتی بود دوست داشتنی .
شروع نمایش و پایان آن به جا و مناسب بود و نویسنده از همان ابتدا تکلیف مخاطب را روشن کرد که قرار است با یک سیاهچاله رو به رو شود . سیاهچاله ای که به مرور زمان ، محو می کرد (طلاق نازی ) اسیر می کرد (ماندن شیما نزد پارسا ) و مبهم می کرد (نامشخص بودن تکلیف مرد خانواده در غربت ) .
جالب ترین بخش متن برای من جایی بود که در یکی از کابوس های پارسا ، از زبان پارسا اشاره می شد به موضوع جبر و اختیار . در بخشی از کابوس ، پارسا می گوید ؛ما همه در سیاهچاله ایم ، شیما هم در این سیاهچاله است ، او خودش این را خواسته و انتخاب کرده ...
من این نوع روایت را دوست دارم . روایتی که به مخاطب می گوید ، حضور کاراکتر ها در وضعیت فعلی نه زاده جبر بلکه حاصل اختیار آن هاست .
تصمیم نازی برای ترک خانواده (علیرغم نگرانی هایش برای پارسا ) و یا تصمیم شیوا برای پیوستن به مردی متاهل و دروغ پرداز، کاملا ارادی است .
تشبیه شرایط به سیاهچاله های فضایی نیز ایده ای بسیار خوب بود که با پرداخت های مناسب صحنه در حین خواب دیده های پارسا کامل تر می شد .
به طور کلی من این اجرا را دوست داشتم
* *اما فارغ از اجرا می خواهم ابراز تاسف کنم برای یکی از مخاطبان که دیشب مدام و بی دلیل در لحظاتی که اساسا خنده معنا نداشت می خندید . خنده هایی که آنچنان بی جا بودند که من را نگران قدرت تعقل ایشان و فقدان شدید فرهنگ و هوش اجتماعی وی می کرد .
از سوی دیگر علیرغم تذکر ابتدایی برای خاموش یا سایلنت کردن موبایل ها باز هم حین اجرا موبایل یک تماشاگرنما زنگ خورد و ایشان در کمال خونسردی پاسخ گو و مشغول مکالمه شدند . آن هم درست در شرایطی که دقیقا در صحنه نیز پیام دهکردی با موبایلش سخن می گفت (به عنوان بخشی از نقشش )
کاش همزمان با تلاش برای بالا بردن آمار علاقه ملت به تئاتر و هنر ، کمی هم روی غنای فرهنگی آنان کار کنیم ....**
تئاتر تب سرد روی پیشانی داغ را دیشب دیدم و پیش از هر چیز سپاسگزارم از بخش حراست و هماهنگی های ... دیدن ادامه ›› تئاتر شهر که انصافا به لحاظ آنتایم بودن و کم تاخیر برگزار شدن اجراها جزو بهترین ها هستند . آن هم در شرایطی که برخی از سالن ها تا 1 ساعت تاخیر را به مخاطبان تحمیل می کنند.
تب سرد روی پیشانی داغ قهرمان نداشت . درواقع هر یک از شخصیت ها می توانستند محور داستان باشند و نباشند . دختری که قصد مهاجرت داشت و به همین بهانه حاضر بود وارد زندگی زناشویی یک مرد متاهل شود . زنی که دیگر از حجم خیانت های شوهرش به تنگ آمده بود و تصمیم گرفت تلخی های زندگی را ترک کند. پسر معلول ذهنی که گرچه ظاهرا به شیمای داستان اظهار علاقه می کرد اما در قلبش نازی را ستایش می کرد و در نهایت مردی که مهاجرت را برای دور زدن خانواده اش انتخاب کرد .
بازی ها روان بودند و مناسب اما دیدن دوباره آقای دهکردی غنیمتی بود دوست داشتنی .
شروع نمایش و پایان آن به جا و مناسب بود و نویسنده از همان ابتدا تکلیف مخاطب را روشن کرد که قرار است با یک سیاهچاله رو به رو شود . سیاهچاله ای که به مرور زمان ، محو می کرد (طلاق نازی ) اسیر می کرد (ماندن شیما نزد پارسا ) و مبهم می کرد (نامشخص بودن تکلیف مرد خانواده در غربت ) .
جالب ترین بخش متن برای من جایی بود که در یکی از کابوس های پارسا ، از زبان پارسا اشاره می شد به موضوع جبر و اختیار . در بخشی از کابوس ، پارسا می گوید ؛ما همه در سیاهچاله ایم ، شیما هم در این سیاهچاله است ، او خودش این را خواسته و انتخاب کرده ...
من این نوع روایت را دوست دارم . روایتی که به مخاطب می گوید ، حضور کاراکتر ها در وضعیت فعلی نه زاده جبر بلکه حاصل اختیار آن هاست .
تصمیم نازی برای ترک خانواده (علیرغم نگرانی هایش برای پارسا ) و یا تصمیم شیوا برای پیوستن به مردی متاهل و دروغ پرداز، کاملا ارادی است .
تشبیه شرایط به سیاهچاله های فضایی نیز ایده ای بسیار خوب بود که با پرداخت های مناسب صحنه در حین خواب دیده های پارسا کامل تر می شد .
به طور کلی من این اجرا را دوست داشتم
* *اما فارغ از اجرا می خواهم ابراز تاسف کنم برای یکی از مخاطبان که دیشب مدام و بی دلیل در لحظاتی که اساسا خنده معنا نداشت می خندید . خنده هایی که آنچنان بی جا بودند که من را نگران قدرت تعقل ایشان و فقدان شدید فرهنگ و هوش اجتماعی وی می کرد .
از سوی دیگر علیرغم تذکر ابتدایی برای خاموش یا سایلنت کردن موبایل ها باز هم حین اجرا موبایل یک تماشاگرنما زنگ خورد و ایشان در کمال خونسردی پاسخ گو و مشغول مکالمه شدند . آن هم درست در شرایطی که دقیقا در صحنه نیز پیام دهکردی با موبایلش سخن می گفت (به عنوان بخشی از نقشش )
کاش همزمان با تلاش برای بالا بردن آمار علاقه ملت به تئاتر و هنر ، کمی هم روی غنای فرهنگی آنان کار کنیم ....**
مهرداد کیا، امیرمسعود فدائی، *مریم*، رضا بولو، سپهر، me و رومینا خلج هدایتی این را
خواندند
نیلوفر، hesampars، رضا تهوری، بیژن قهرمانی و فریبرز مقدم این را دوست دارند
نیلوفر، hesampars، رضا تهوری، بیژن قهرمانی و فریبرز مقدم این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۰۵,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۰۰ برنامه
+۹,۲۷۷,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۲۵۷ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
