معمولی رو به خوب، بهترین توصیفیه که میشه برای این نمایش داشتف بیشتر از این اجحاف در حق نمایش های خوبه!
اگر دو نفر باشید و برای ردیفهای بهتر 90هزار تومن هم پرداخت کرده باشید این معمولی بودن بیشتر هم به چشم خواهد آمد.
علی سرابی خوبه و همیشه هم خوب بوده و عملا بار نمایش یک تنه بر دوششه، از ریما رامین فر هم بازی های قوی تر و بهتری دیده بودم و به نظرم این خیلی شبیه نقشی که در سریال پایتخت داشتن بود!
اما شگفتی این نمایش پژمان جمشیدیه؛ دراین تاتر آدم متوجه میشه که چرا بازیگری یک علم و یک فنه و میشه یک نفر یدون بازیگری صرفا دیالوگ ها رو حفظ کنه و بیاد روی صحنه ! و عملا هیچ تلاشی در درآمدن نقش نداشته باشه! به نظرم واقعا ضعیف بود و دقیقا همون لحنی رو داشت که در مصاحبه ها و سریال پژمان و ...
سرتاسر زمان هم شوخی های اروتیکه که اگر دوست نداشته باشید احتمالا براتون خسته کننده خواهد بود!
عمق موضع و محتوا هم به نظرم به اون عمقی که دوستان اینجا میگفتن نبود!
نکات مثبت تاتر هم خلاقیت در بلند گفتن گفتگوهای درونی هر فردی بود که جالب بود، همینطور به شوخی گرفتن محدودیت هایی مثل بغل کردن و دست دادن و ... که خیلی خلاقانه استفاده شده بود!