بهترین نمایش این چند سال اخیر رو شاهد بودم ، کاری که مخاطب رو مجبور می که لحظه به لحظه نمایش رو دنبال کنه و از تک تک لحظات نمایش لذت ببره ، گویی زمان می ایسته و ما گذز زمان رو اصلا احساس نمی کنیم و در یک چشم به هم زدن نمایش به پایان خود می رسه.
متن عالی ، کارگردانی حساب شده ، بازی های درخشان ، موسیقی روح نواز ، همه و همه دست در دست هم دادن که شاهد یک سمفونی رویایی باشیم ، مفیستو کاریست متفکر ، دغدغه مند ، شریف که دمادم حرمت هوش و گوش مخاطب رو حفظ می کنه و هر چه جلو تر می ره این احترام نمایان تر میشه و در این وانفسایی که دیگه اندیشه و تفکر محلی از اعراب نداره و گیشه حرف اول و اخر رو میزنه مفیستو یک تنه جلوی ابتذال می ایسته و تمام قد از اندیشه و تفکر دفاع می کنه و میگه میشه مبتذل نبود و مخاطب زیاد هم داشت.
در آخر یک خسته نباشید به کل گروه نمایش می گم که این سمفونی دلپذیر حاصل کار و زحمت یکایکشون بود و امیدوارم تئاتر ایران از این باتلاقی که 5 ،6 ساله داخلش گیر کرده دربیاد و ما باز شاهد این جنس کارها باشیم و اینطور نباشه که هر چند سال یکبار شاهد از این دست کار باشیم.
در ضمن امیدوارم این نمایش دوباره اجراهاش رو از سر بگیره چون واقعا حیفه که یه همچین نمایش درجه یکی به چند اجرا محدود بشه و کسانی که این نمایش رو ندیدند از دیدن این کار محروم بشن