بی نظیر بود
بازیهای فوق العاده روان و باورپذیر.... مخصوصا خانم مهدوی و آقای شادمان ....
بازی آقای صالحی رو هم دوس داشتم ولی لحن انتخابیش رو نه....بیشتر شبیه نقش طنز یه فیلسوف بود اون لحن به نظرم، تا نقش یه داش مشتی از زندان در اومده....
آقایان احمدی وفلاح هم خوب نقششون رو در آوردن...مخصوصا اقای علی احمدی وفلاح که اونقد نقش رو باور پذیر در آوردن که دوست داشتم از حرص بعد از نمایش به جای تشویق هوشون کنم....:-)))
اینکه تو یک زیرزمین داستان رو جوری پیش ببری که تا آخر تماشاگر همراهت بشه خیلی عالیه...

فقط کاش تماشاگران میفهمیدن که کجا نباید خندید!!!تو اوج صحنه های احساسی نمایش (مثه صحنه رقص برای لبخند خواهر) خنده تون چیه آخه؟؟؟