دیروز این نمایش رو در سالن خالی و متروکه اداره تئاتر دیدیم. اجرای فوق العاده از بازیگران خاکی و دوست داشتنی که هیچکدام را نمیشناختیم. نمایشی درباره زنان. بدون حتی یک خط کلیشه. به جرات میتونم بگم این نمایش رو به اندازه کارهایی مثل کوکوی کبوتران حرم، آبی مایل به صورتی و مستند شلتر دوست داشتم. تعجب میکنم از شبکه ها و کانال هایی که نمایش های خوب (!) را معرفی و سفره های همدیگر را رنگین میکنند اما هیچکس هیچ جا هیچ اشاره ای به چنین کار ارزشمندی نمیکند...
درد دارد ساختمان اداره تئاتر که بخاطر بودنش مجبور به خراب کردن مدرسه ای بوده اند. درد دارد اجرای زنانه ای که زنان بی خبر از چهار طرف ساختمانش عبور میکنند ولی به دیدنش نمی روند. درد دارد اجراهایی که در سالن هایی شروع و تمام می شوند که بلیت ۱۰ هزارتومنی شان خریداری ندارد...
به عنوان یک زن از همه گروه محترم، بازیگران و کارگردان محترم بخاطر دغدغه شریف و ساخت این نمایش تشکر میکنم.