به دستهایش نگاه کنید، وقتی نرده پله ها را می گیرد.
به صدایش گوش کنید، وقتی پله ها را می شمرد تا حواسش از زیادی و سختی آنها پرت شود.
به لبخندش نگاه کنید، وقتی بچه ها را می بیند، وقتی جلد تازه فرهنگنامه منتشر می شود.
به چشم هایش نگاه کنید، وقتی در واپسین سالها، همکاران از او می خواهند بخشی از مسئولیتش را محول کند.
او که غم های بزرگش را به کارهای بزرگ تبدیل کرد.
او که در این همه سال، چهره اش فقط در قاب رخشان بنی اعتماد و مجتبا میرطهماسب نشست و شیوه آموزش عملی اش، اجازه ورود به قلعه تئوری های مدرسه ها را نیافت.
او توران میرهادی (خمارلو) است.
او "توران خانم" است.