افرا نمایشی است که از دیدن آن پشیمان نمیشوید، طراحی و کارگردانی نمایش به گونه ای است که تصویرها به کمک مونولوگها می آیند و از یکنواختی دوری میکنند و به نوعی مونولوگ را تصویر سازی میکند که مخاطب همزمان هم ببیند هم بشنود و مسائلی را در متن پر رنگ تر دریافت کند. این نوشته از بهرام بیضایی یکی از پیچیده ترین و سنگین ترین آثار نمایشی است که تا کنون خوانده ام که گروه اجرایی به خوبی از پس نمایشی کردن آن برآمده است. بازیگران نمایش سلبریتی نیستند اما از پس تک تک نقشها به خوبی بر آمده اند هر چند در مواردی سن سال آنها با شخصیت واقعی فاصله دارد. خلاصه که افرا نمایشی است که به دیدنش می ارزد. از دست ندهید. تئاتر قابل بازگشت نیست!