برای کسایی که اهل تئاتر دیدنن ،اسم امیررضاکوهستانی خودش جذابترین تبلیغه برای یه نمایش. نمایشنامه بی‌تابستان در عین اینکه دیالوگ‌محوره پره از ریزه‌کاریای دوست داشتنی صحنه و حرکت . همه چیز درسته و اینو نه فقط یه آدم حرفه ای و باسواد تئاتر بلکه ما تماشاگرای عادی هم میفهمیم‌. ولی ویژگی جالب این تئاتر حضور یه بچه‌س (البته نه حضور فیزیکی) . پرداختن به احساسات پاک و خالص بچه ها شاید اگه توسط کس دیگه ای انجام میشد اینقدر جذاب نبود برام. نگاه کردن به مدرسه و این نظام عجیب آموزشی و "بدجور" قانونمند ما که انگار هیچ ملایمتی نباید درش نفوذ کنه و تربیت نسلهایی که قبل از "رسیدن" متوقف میشن و محکومن به کال موندن ! و البته داستان آشنای شعارهای دیوارهای مدرسه( و احتمالا شهر و ذهنای کل جامعه حتی )و تغییرشون که توی تمام لحظات نمایش جاریه هم بنظرم ایده‌ی جالبی برای طراحی صحنه‌ست.