نمایش دلفینها بازخوانی دیگر جامعه است. سفیدخوانی زیرمتن زندگی های بسیاری است که دستخوش خشونت اند. خشونت پنهان جامعه که درون چهاردیواری خانواده ها رخ می دهد و همانجا خاموش می شود. اما فاجعه پس ز آن اتفاق می افتد و کسی چه می داند که کی تصمیم بزرگ گرفته می شود. بودن یا نبودن ؟
نمایش دلفین ها به خوبی این پرسش را در ذهن مخاطب روشن می کند. در اوج خنده و مرور خاطرات تصمیم گرفته می شود. پارادوکس عظیمی بین ماندن و رفتن . زندگی در جامعه و خانواده ای که در مقابل انواع خشونتش فقط کی توانی سکوت کنی و برای فرار از خشونتی به خشونت دیگر پناه ببری. ساختار گروتسک گونه دلفین ها شما را به پرسشگری وا می دارد. اکنون دیگر نه تزکیه روح ارسطو و نه روشنگری رنسانس که پرسشگری پسامدرن می تواند تنها رسالت تیاتر باشد. برای همی تیاتر مردمی ، تیاتر پرسشگر است و مخاطب را تبدیل به پرسشگر جامعه می کند.
چه دلفین ها از این رو بسیار موفق عمل کرده . من همه دوستداران تیاتر مردمی را به دیدن این نمایش دعوت می کنم.