مگه بهتر از این هم میشه؟ نشستن و دیدن و شنیدن همچین نمایشنامه ی مهمی که توسط بزرگان هنر اجرا میشه خودش کلاس درسی مهمیست و فراموش نشدنی.
اجرا و بازی استاد راد و صدای مسحور کننده ی استاد ممدوح اصلا اجازه نداد متوجه گذر 75 دقیقه از عمرمون باشیم.
هیچ حرفی برای گفتن نیست و فقط امیدوارم از این دست نمایشنامه خوانی ها خیلی بیشتر اجرا بشه. آقای اخوان دم شما گرم با کاری که ارایه دادید.
و میمونه تاسفی که باید در موردش بگم.
اینروزها رفتن به سالن های نمایش هم خودش شده کلاس و عکس انداختن و نشر دادن در اینستاگرام. این نگاه ضعیف و بشدت اشتباه باعث شده کارهای دیگه که در سالنهای معمولی تر اجرا میشه به چشم نیان. مگه هرچی سالن شیکتر و ظاهر پر زرق و برق تر باشه شاهد کار با کیفیت تری هستیم؟ واقعا اینطور نیست. امیدوارم این نگاه و عمل اشتباه هر چه سریعتر به نگاه و درک بهتری از دیدن نمایش تبدیل شه که نهادینه شدنش فقط باعث عدم رشد و پیشرفت کیفی و درک درست از دیدن نمایشه.

و البته دیدن از نزدیک جناب آقای استاد منوچهر اسماعیلی چقدر لذت بخش بود. سایشون مستدام.