شاید یکی از مسائلی که ذهن آدم را در این بغرنج زندگی و زمان محدود و بهبوهه زندگی بی سامان جامعه قلقلک می دهد، این باشد که وقتی برای دیدن نمایشی زمان می گذاری، در پایان نمایش فکر کنی که چیزی یاد گرفته ای، شاد شوی، یک از دغدغه هایت را داخل جریان نمایش واکاوی کرده باشی، موضوعی در ذهن ات حلاجی شده باشد، و ... این اثر بسیاری از موارد را با خود داشت
نعلیقی که در نمایش پروانه جزایری با بازی های خوب و نسبتا روان مشهود بود و تکرار زندگی آدم ها و وقایع (که چه بدانیم چع ندانیم، چه معترف باشیم و چه معترف نباشیم، همه ما به نوعی به کرات این تکرار را در زندگی، در ذهن، در اتفاقات، در احساسات، و در افکارمان تجربه می کنیم) در بطن داستان و طنز محزون و محسوسی که در آن جاری بود، اثری به یاد ماندنی را برای من به عنوان یک مخاطب به جای گذاشت.
شاید بازی ها بهترین های هر یک از بازیگران کار نبود و اصولا شاید بازی چنین متن هایی واقعا در عمل بسیار دشوارتر از آنچه ما فکر می کنیم، باشد، اما باورپذیر بودند و در لحظاتی متعدد همفازی و خودانگاری دلپیذیری را رقم می زدند.
متن منسجم بود. با آن همه تکرار، هیچ وقت حس صحنه ای اضافی در ذهن نمی نشست.
دکور و طراحی صحنه با امکانات بعضا محدود، جذاب و کارآمد بودند.
من از دیدن کار لذت بردم