تئاتری که بوی فلسفه میده مسلماً در پسش سوالای بزرگی که در ذهن داریم رو هم پاسخ میده. تئاتر همونطور که همه میگن مثل همه ی هنرهای دیگه بایدی درش نیست اما معنای درونی یک تئاتر خوب از فلسفه نشأت میگیره.

البته منظورم اینن نیست که هر ژانری باید ریشه فلسفی داشته باشه. مثلا کمدی خوب بدون ریشه عمیقی میتونه به دل ببننده بشینه اما اگه دقیقتر نگاه کنیم تئاتر کمدی وقتی ریشه سیاسی داره دلنشین تر و دلچسب تره و انگار یه جوری انباشت های درونی و روحی و فکری آدم رو اقناع میکنه.
به هر حال ریشه ای بودن هر زمینه ی هنری چه فلسفی چه سیاسی چه معنوی تاثیر فوق العاده ای بر سوالهای آدمی داره