در ابتدا خسته نباشید میگم به تمام کسانی که برای این کار زحمت کشیدند و قطعا تلاش بسیاری برای به روی صحنه آمدن این نمایشنامه صورت گرفته.
نمایش،اسم و موضوع جذابی دارد که شما را ترغیب میکند به تماشا بنشینید و این نشان از خلاق بودن ذهن نویسنده دارد البته موضوع، ایده جدید و تازه ی ذهن او نیست بلکه به تصویر کشیدن بخش جالبی از تاریخ است که به اعتقاد من با توجه به انتخاب صحیح موضوع میتوانست خیلی قوی ساخته شود
اما متاسفانه اونجور که باید نیست؛اولین چیزی که میخواهم به آن اشاره کنم در رابطه به اطلاعات نویسنده و کارگردان در رابطه با بیماری های مازوخیسم و سادیسم است که به نظرم نه تنها اطلاعاتی ندارد بلکه آن ها را با بیماری دیگری اشتباه گرفته است
مورد دوم که من رو بسیار مأیوس کرد خسته کننده بودن نمایش بود در عین جذابی موضوع ؛ اگر اشتباه نکنم نمایش ۱۰پرده دارد که تقرییا ۳تای آن نه تنها بی مورد و تکرار است و به واضح شدن ماجرا کمک نمیکند بلکه بدتر آن را گنگ و خسته کننده میکند (نمیفهمم چرا کارگردان های جوان حس میکنند گنگ بودن یک نمایش نشان قدرت آنها در کارشان است)
مورد بعدی که نمیدانم اسمش را چی بگذارم بی تجربگی یا اشتباه؟! بازیگران با توجه به شناس نبودنشان استعدادهای خوب و قابل توجهی بودند که متاسفانه بخاطر ناکارآمد بودن نقششان ،استفاده نکردن از تمام توانایی آنها و کمرنگ بودن نقش های مهم و بیش از حد پررنگ بودن نقش های غیر ضروری توانایی آنها را کور کرده بود.
مسئله ای دیگری که میخواهم به ان اشاره کنم که بازهم‌میگذارم پای تجربه: بیش از حد داد و فریاد کردن در میزانسن ها نه تنها به جذابیت موضوع کمک ... دیدن ادامه ›› نمیکند بلکه سطح نمایش را پایین میکشد و مخاطب را عصبی میکند که ای کاش به جای کارکردن روی فریاد ها بیشتر روی حس و دیالوگ ها کار شود.

در انتها باید بگم که اگر از ده بخواهم امتیازی برای سند روم- استکهلم در نظر بگیرم عدد چهار سهمش میشود آن هم به دلیل انتخاب موضوع ،نورپردازی ، اجرای موزیک و تلاش گروه است.
امیدوارم در آینده کارهای قوی و پخته تری‌را از این کارگردان و بازیگر ها ببینم.