هر بار که به دیدنِ این اجرا مى شینم اتفاقِ تازه اى برام مى افته، با این که محتواىِ نمایشنامه بارِ تازگى و نشاط نداره اما من در پایان با نشاط تر از قبل از سالن خارج مى شم، چون راضى ام از انتخابِ اجرایى این چنین متفاوت، با بازى هاىِ باورپذیر که فقط از همین بازیگرها بر مى یاد و تا این اندازه لذت بخشه ...
اجرا ساده، بدونِ تزییناتِ چشم گیر، بدونِ بازى هاى اغراق آمیز و صداسازى هاىِ ناخوشایند پیش مى ره اما همین سادگىِ اجرا تاثیر متفاوت و عجیبى روىِ ذهن مى ذاره که تا چند وقت بعد از دیدنش نمى شه بهش فکر نکرد، تبریک به این نوعِ بازى روان و آفرین به کارگردانىِ این چنین اجرایى که در حینِ سادگى تمامِ ذهنِ مخاطب رو به خودش جذب مى کنه.
اوج و فرودهاىِ این اجرا مخاطب رو به گونه اى به خودش جذب و میخکوب مى کنه که متوجه گذر زمان نمى شه و نمى تونه از صحنه چشم برداره، مرحبا ! همین الان که مى نویسم براىِ دوباره دیدنِ این اجرا دارم برنامه ریزى مى کنم.
خیلى حیفه مخاطبى که به دنبالِ یک تئاترِ خوبه این اجراىِ باارزش رو از دست بده ...