نکات مثبت:
بازی‌های یکدست و خوبی بود که در میانه واقعیت و فانتزی قرار می‌گرفت و این ایستادنِ در میانه، در حرف ساده، اما در عمل و اجرا، کاری بسیار سخت است که تیم بازیگری کار به خوبی از پس آن برآمده بودند.
خلاقیت‌هایی در کارگردانی کار وجود داشت که ارزش‌افزوده متن محسوب می‌شدند. یعنی بدون اینکه از فضای کلی متن خارج شود، اقدامات و تدابیری در نظر گرفته شده بود که در راستای فهم بهتر متن قرار می‌گرفت.
نکات منفی:
خلاقیت‌های کارگردانی تا انتهای مسیر خلاقیتی که آغاز کرده بود، پیش نرفته بود.
جا داشت به متن خیلی وفادار نباشد و البته ایرانیزه هم نشود. یعنی همانطور که بازی‌های کار به آن جایگاه «میانه» رسیده است، می‌شد در وفاداری و عدم وفاداری به متن نیز آن جایگاه را پیدا می‌کردند.

زمان اجرای حدود یک‌ساعت، برای کارهای تجربی اون هم در سالن‌های کوچک، به نظر من مناسبه و بیشتر از اون ممکنه حوصله‌سربر بشه. اما جشن تولد رپرتوار مکتب تهران با زمان بیشتر از یک‌ساعت‌ونیم، خیلی خسته‌کننده نبود و دکور ساده و هوشمندانه و کارگردانی کار، این محدودیت‌ها رو جبران کرده بود.

من معمولا کارهایی که در آن تیپ‌سازی و یا صداسازی دارد، خیلی نمی‌پسندم. اما بازیگر نقش «کلاو» در این کار از هر دوی این تکنیک‌ها استفاده کرده بود و مرا پس نزد.