خوشحالم که یه کار دیگه از مرتضی نوری دیدم. کاری که نقطه‌قوت‌اش خود متن‌اش بود. متنی که میشه اسم‌اش رو گذاشت «بکتِ ایرانی-اسلامی» یعنی همون حال‌وهوای کارای بکت -مشخصا در انتظار گودو و آخرین بازی- رو تداعی می‌کنه، ولی اگه اونا در سنت غربی و الهیات مسیحی هستن، دالیز در سنت ایرانی و الهیات اسلامی هست.
بغیر از متن، طراحی کار خوب بود و متاسب با سالن مکتب تهران (البته سالن بشدت کثیف و شلخته بود، مسئولان رسیدگی کنند و لااقل کف سالن را ترمیم کنند.)
در مورد بازی‌ها هم مثل همیشه من تیپ‌سازی و صداسازی دوست ندارم (مگر خیلی حساب‌شده و موجه) و به همین دلیل، خیلی سلیقه من نبود.
اما در مجموع دیدن کار حتما مفید بود.
کل گروه خسته نباشن