نیمه ی اول نمایش بسیار کند و حوصله سربر بود اما از نیمه ی دوم و با ورود کنت فضا و صحنه کمی جان گرفت. با اینکه متن دورنمات و سبک اجرا تا حدودی اغراق را می طلبید اما این اغراق در بازیها تبدیل به ادا شده بود و خوشایند نبود. پشت سر هم دیالوگهایی با فریاد و صدای بلند ادا میشد که خیلی اعصاب خردکن بود. کاش بازیگران یاد بگیرند که برای شنیده شدن صدایشان مخصوصا در سالنهای بزرگ، بُرد صدایشان را تقویت کنند نه اینکه داد بزنند. از موسیقی و طراحی صحنه ی خوب که بگذریم نکته ی دیگر درمورد فاصله گذاری در اجراست.؛ وقتی بازیها تصنعی و صرفا ادا و داد باشد بالبطع تماشاگر با نمایش ارتباط عمیق برقرار نمی کند و همذات پنداری روی نمی دهد. یا به عبارتی غرق در احساسات و عواطف نمیشود که نیاز باشدبا فاصله گذاری مخاطب را از احساسات صرف بیرون کشید و به تعقل فراخواند. بنابراین فاصله گذاری جز در یکی دومورد کمکی به عوض کردن فضای نمایش یا جذابتر شدن آن نکرده بود.