" غلامرضا لبخندی " را روز سه شنبه بیستم فروردین دیدم

کارگردانی استاندارد
بازی های قابل احترام
سوژه جسورانه

اثری با سوژه ای واقعی و جسورانه که در تئاتر و فضای هنری کمتر به آن پرداخته شده است اما بدون تلاش های اضافه جهت واقع نمایی و مستند نگاری، بلکه با نگاهی دراماتیک. به هیچ عنوان سعی نمی شود مخاطب را عمدا وارد فضای احساسی و گریه کند که نشان می دهد با کارگردانی سنجیده ای ... دیدن ادامه ›› مواجه هستیم.
ریتم و ضرب آهنگ اثر مناسب و به اندازه کافی مخاطب را با خود همراه می کند.
بازی بازیگران تقریبا همگی استاندارد و با شناخت کافی کاراکترها ارائه می شود که نشان دهنده کیفیت مناسب بازی ها و هدایت مناسب کارگردان است.
طراحی صحنه در عین سادگی اما کاربردی و خلاقانه باعث می شود مخاطب بخوبی در حال فضای اثر قرار بگیرد و موقعیت نمایش را تصور کند.
نور پردازی مناسب و فضای سازی استاندارد و درست بدون آنکه انرژی صحنه را هدر دهد، سرما و یخی لازم را منتقل می کند.

در نهایت با اثری فارغ از شامورتی بازی های مرسوم و با دغدغه اجتماعی درست مواجه هستیم که مخاطب را تا ساعاتی پس از تمام شدن نیز در فضای خود نگاه می دارد و باعث می شود حتی دوباره سرکی بکشیم به دنیای اخبار و مرور کنیم وقایع بهار سال 1376 در تهران را که چه گذشت. و این خود بهانه ای می شود برای مروری سیر تحولات اجتماعی و البته سیاسی کشورمان در طول این تقریبا بیست و چند سال.

در پایان باید از بازی تمامی بازیگران نمایش تقدیر و تشکر کنم که بدون خودنمایی و با درک درست شخصیت ها، کاراکترهایی درست و منطقی ارائه داده اند. بخصوص باید از کیفیت بازی بهروز پناهنده، الهام شعبانی، رضا بهرامی، حمید ملاحسینی، نجلا نظریان تعریف و تمجید کنم که ریتم بازی و انرژی استانداردی را در بازی خود به مخاطب انتقال می دهند و البته باید به صورت ویژه تر از کیفیت بازی لبخند بدیعی تقدیر کنم که با وجود داشتن دیالوگ های کمتر نسبت به سایر شخصیت ها، اما با بازی در سکوت درست و مناسب، بدون اینکه بخواهد بصورت عمدی چشم مخاطب را بدزدد، کاراکتری باور پذیر ارائه می دهد.

در کل با اثری خوش انرژی مواجه هستیم که دیدن آن را به مخاطبین توصیه می کنم.
خسته نباشید به همه عوامل اجرایی، کارگردان و بازیگران این نمایش