از دقت و توجه شما متشکریم

اشاره به گودو جالب بود اما بنظر نمیاد نقش خداگونگی یا برترِغایب یا دیگریِ بزرگ بشه برای گودو قایل شد کسی که نجات دهنده باشه یا نقطه ی سکون واطمینان باشه و قطعیت داشته باشه گودو بیشتر شبیه که هیچِ کوچک در نمایشه که هیچِ بزرگ انسان معاصر حول اون داره شکل میگیره و اساس وحدت بخش انسان تکرار زده و تهی امروزه .گودو یه نوع کیف و سرخوشی و سرابه که هست تا ما پشت اون هیچ بودن خودومونو مهر تایید بهش بزنیم.در نمایش خیلی به چشم نمیاد و گودو دغدغده ی تاتر نیست حضور وبروز درخت خشک حتا از گودو بیشتره و یک فریب ساده ی کوچک یه خابزدگی شخصیت دی دیِ انگار(کما اینکه فقط دی دی انگار منتظرشه و گوگو رو متقاعد کرده که گودو هست و پوزو و لاکی اصلن گودو رو نمیشناسن و چن بار پوزو با لحن تمسخر آمیز خاصی اسم گودو رو میگه).گودو نه ایمانه نه قطعیت. نه موجوده نه وجود داره.فقط بنظر میاد دلخوشی ابلهانه ایه که ته تکرارهای ماست مثلن تکرار ما در به سر کار رفتن برای اینه که پول جمع کنیم بعد خونه و ماشین بخریم بعد به خشبختی برسیم در اینجا خشبختی گودوی کارکردن هرروزه ی ماست بخصوص اگه به اون کار علاقه نداشته باشیم همیشه انگار قراره یه روز باخشبختی ملاقات کنیم برای همین حقارت کار اجباری رو به دوش میکشیم.پرومته وار....هرروز و هرروز و هرروز

برداشت خیلی خوبیه و از شما متشکرم که متن من رو خواندید.