وقتی بازیگران یک نمایش، روی صحنه از خود حرکتی نشان دهند که به منزلۀ آگاهی آنها از حضور تماشاگر باشد، اصطلاحا دیوار چهارم در تیاتر، شکسته شده است؛ در این حالت ،حتی مشارکت تماشاگران در بازی نیز می تواند اتفاق بیفتد . در یک نگاه کلی، شکستن این دیوار و وارد کردن تماشاگر به صورت مستقیم به نمایش، کار آسانی نیست و نیازمند تسلط و مدیریت صحنه می باشد . نمایش شهرت از این جهت در یک اقدام جسورانه از همان ابتدای نمایش با درگیر کردن تماشاگر نشان داد از ورود به فرم های دشوارترِ اجرایِ تیاتر ،ترسی ندارد. وظیفه اصلی رهبریِ این بخش از نمایش به عهده بازیگر نقش نویسنده با بازی احسان رضوانی می باشد که نقطه قوت کار است و بار بسیاری از صحنه ها را به دوش می کشد . بیان قوی و تسلطی که در زمان اجرا از خود نشان می دهد ، تماشاگر را به یاد بازی های درخشان شهروز دل افکار در تیاتر های مختلف می اندازد . احسان رضوانی تپق نمی زند ، در زمان های لازم در میزانسن مناسب قرار گرفت و سوار بر نقش ، داستان را به جلو پیش می برد .

کلیت داستان ، نوعی تغییر شکل دادن در داستانهای چخوف و نیل سایمون است که با اجرای مجدد داستانها و اضافه کردن جنبه هایی امروزی تر و البته در ژانر کمدی اتفاق می افتد . کارگردان به نسبت، تعداد بالاتری از بازیگران را در این نمایش قرار داده است و البته برخی از آنها نتوانسته اند توقع تماشگر را در نوع بیان و بازی برآورده کنند اما حتی همان ها نیز در طول اجرا بازی داشته اند و بی هدف وارد یا خارج نشدند و از طرفی درخشش تعدادی از ایشان در نمایش به نحو غیرقابل انکاری مشهود است .

اپیزود انتهایی کار نوعی فضای درام به داستان اضافه کرد . انتخاب این صحنه به عنوان نقطه پایانی نمایش ،چیدمانِ هوشمندانه ای است که با صدای ... دیدن ادامه ›› سحرعبدالملکی و موفقیت او در خلقِ یک صحنه احساسی که همراه با لحن خاصش توانسته مخاطب را با خود همراه کرده است .

طراحی صحنه ، ساده اما با به کارگیری درست در راستای نمایش اتفاق می افتاد ؛ هرچند می شد از طراحی صحنه قوی تری استفاده کرد اما بازی نور و تغییر در شدت آن ، با افزایش تاثیر صحنه ها . در خدمت کل کار است .

همان طور که در معرفی نمایش آمده ، شهرت ،یک گروه تازه کار است . در کنار این موضوع ، انتخاب ژانر کمدی و حرکت در مرز باریکی که هرآن باید مراقب بود که از فضای کمدی خارج نشده و به لودگی و سخیف بودن دچار نشد ، مسیر دشواری را پیش روی این تیم گذاشته است. علاوه بر این وقتی پایه نمایش بر مبنای یک متن کلاسیک باشد ، احتمال تاب نیاوردن تماشاگر به سبب قرار گرفتن در فضای داستانهای تکراری، بالا می رود .اما با وجود این مسایل ، به سبب نگاه دقیق ، تلاش گروهی و وجود حداقل یک شخصیت که در مسیر درست قرار گرفته است ، دیدن این نمایش توصیه می شود .در این نمایش با بازیگرانی مواجه می شویم که به شدت روی بیان و حرکت خود کار کرده اند ، خط سیر نمایش را با مکث، قطع نکرده اند و قرارداد بازی را به هم نزده اند .