نصف سمت چپ صحنه بواسطه سازه ی مشبک پوشش داده شده بود و بیشتر دقایق صورت بازیگرها پشت میله های قطور این سازه گم بود.

صرف نظر از ضعف مفرط بازی ها و کشدار و بی معنا بودن کلیت کار، این نوع طراحی صحنه برای منی که سمت راست جایگاه تماشاگرها نشسته بودم و بالاجبار تمام اجرا رو از پشت اون سازه میدیدم، آزار دهنده بود

دو نفر (در اصل واحد شمارش دیگه ای باید استفاده بشه) عکاس هم کل سالن رو با تراس خونه خودشون اشتباه گرفته بودن و تمام طول اجرا از چپ به راست و از ابتدا تا انتهای سالن جولان میدادن. نهایتا یکی شون کنار من جا خشک کرد که بعد از ده پانزده دقیقه تحمل با لحن درخور از کنار خودم دورش کردم