"تراس" نمایش خوبی است که به رابطه آدمها با هم می‌پردازد. همان آغاز، زن مرد را از رفتنش آگاه می‌کند. مرد می‌پرسد تا کی؟ و زن پاسخ می‌دهد برای همیشه. و مرد با خونسردی واکنشی نشان نمی‌دهد. این گونه ما، تشنه دانستن چرایی ماجرا، به جهان نمایش پرتاب می‌شویم؛ جهانی پر از احساسهای سرکوب شده یا دیده نشده، ترس از برپایی رابطه، کاهش رابطه به تنها باهم‌ بودن و خوش‌گذرانی کردن و ... . درمی‌یابیم که هنوز زن و مرد شاخکهای عاطفی‌شان خوب کار می‌کند اما دیگر از آشکارکردن آن برای همدیگر ناتوانند، حتی چنانچه یکی راهی بگشاید، چنان در پیله تنهایی و بی‌تفاوتی اسیرند که شوری برای پاسخ ندارند. نمایش با طنزی ملایم و گاهی سورئال ما را با خود همراه و با پایانی غیرقراردادی و واقعی به اندیشه درباره خود وادار می‌کند. بزرگترین کاستی نمایش، دکور پنجره مشبک آن است که برای تماشاگران به ویژه در سوی راست سالن، آزارنده است.