اجرای سه شنبه شب عاشقانه های خیابان رو دیدم. نه به بدی ای بود که بعضی دوستان انتظار داشتن ، نه به خوبی ای که به یادم بمونه.اصلا هم در مورد بدبختی و بیچارگی دستفروش های مترو نبود بلکه موضوعش عشق بود. من هم بیشتر به خاطر بازیگرا و خواننده مورد علاقه ام رفتم. نکته جالبش هم جوابهایی بود که حین اجرا بعضی تماشاچی ها به بازیگرا میدادن که باعث میشد عکس العمل بازیگرا دیدنی بشه.
نکته واقعا آزار دهنده نمایش این بود که تو چند دقیقه ابتدایی اجرا، که تو تاریکی مطلق میگذره، بعضی تماشاچی نما ها با موبایل های روشن و با ماکزیمم روشنایی گوشی ، مشغول چک کردن یا وررفتن با گوشیهاشون بودن که چشمها رو واقعا آزار میده. چرا تموم میشن این جور آدمها؟؟؟ چرا حاضرن 45 هزار تومن بدن، بیان بشینن کفن زمین و با موبایلهاشون ور برن؟؟ یا از اون بدتر بغل دستیم که هی گوشی جواب میداد و میگفت من توی تئاترم. خب بشینید توی خونه ، راحت و با زیر پیراهنی و شلوارک مملکتو اداره کنید دیگه!
والله تو جشنواره پارسال وزیر مملکت اومد سینما آزادی، یک بار موبایلشو حتی چک هم نکرد چه برسه جواب دادن
البته نمیدونم چرا بعدا برکنارش کردن. شاید به خاطر همین کاراش بوده!!