همه ما دوچرخه سواریم .هممون با دوچرخه هایی که بهمون دادن داریم پیر میشیم و اخرشم پای همین دوچرخه ها میمیریم.بعضیا میپذیرن و لذت میبرن و بعضیها پیرمیشن و میمیرن.
یادِ
"تو همین کوچه به دنیا اومدیم
تو همین کوچه داریم بزرگ می شیم
یه روز هم
ته این کوچه بن بست می میریم" افتادم.
پس همیشه همه داستانها تکرار میشن و این دنیای لعنتی همان دنیاست. فقط ظاهر آدمها هست که تغییر می کنه. بیاید قدر بودنمان و قدر دوچرخه هامون رو بدونیم و فقط و فقط لذت ببریم.