فریادهای تحسین از هر گوشه ای بلند شده،که بیشتر از خود اثر برمیگرده به پیشینه درخشان صاحب اثر،گویی همه خجالت میکشند این کار رابه قوت کارهای قبل ... دیدن ادامه ›› رضایی راد ندانند.نوعی نادیده گرفتن عمومی و برخورد تساهل امیز با فرشته تاریخ.
ریختن سه ساعت هذیان حشیشی(چند باری از این اصطلاح در تیاتر استفاده میشود ) به روی صحنه و چنگ زدن به تمام متعلقات علوم انسانی و غیر انسانی برای عظیم جلوه دادن نمایش،نتیجه ای معکوس داده و تیاتر را اثری کسالت بار و خسته کننده کرده.
به یاد دارم بر اساس دوشس ملفی هم سه ساعت بود اما استراتژی دیگری را برای میخکوب کردن مخاطب انتخاب کرده بود که نتیجه اش نمایشی به غایت درخشان بود.
در فرشته تاریخ نویسنده قصد داشت در سه ساعت اجرا تمام معادلات و احتمالات را بر روی صحنه بازی کند و انتقامش را از هر سوژه تاریخی به مدد یکی از دیالوگ های ابتدایی نمایش (تصاویر گذشته باید به کار تغییر زمان حال بیان) بگیرد.
ایده رضایی راد قابل درک است که سعی داشته از دل روایت زندگی والتر بنیامین انسان نوعی رو به محاکمه بکشد تا بابت جنایت هایش از زمان کوروش تا جنگ در سوریه معاصر پاسخ گو باشد اما ظرف تیاتر پذیرش چنین گنجایشی رو ندارد.

پی نوشت: نباید فراموش کنیم که هر کس اندازه سهم خودش از یک اثر هنری بهره مند میشود و گنجایش من،در همین حد بوده.شاید دوستانی دیگر با سطوح مطالعاتی فراتر،با دستی پر از سالن خارج شده باشند که حقیقتا خوش به حالشان.