جیغ بنفش برشی از زندگی تک تک ماست. نمایشی که به جای چشم باید با روح و روان به تماشا نشست. همه ما در زندگی حداقل یک بخش از این نمایش را زندگی کرده ایم. به نظرم این نمایش با نوشتن وصف ناشدنی است و باید به تماشایش نشست. تنها به نظرم می بایست آیینه هایی که در صحنه استفاده شده بود در قسمت پایانی نمایش رو به تماشاچیان بر می گشت تا دکور هم به طور ملموس تری نمایان کند که به دیدن نمایش ننشسته ایم و این فرد فرد ما هستیم که باید با مقاومت سعی کنیم از تاریکی خویش به روشنایی گذر کنیم...