نمایش را چند شب پیش با گروهی از دوستانم تماشا کردم. اتفاقا خانم نونهالی عزیز هم کنار ما نشستند و کمی گپ زدیم بعد کار با ایشان. به نظرم وقتی می رویم که مونولوگ نمایش تک پرسوناژ ببینیم، انتظار داریم خیلی خوب و حرفه ای روی المان های تصویری و درام و ... کار شده باشه. البته کار مبین عزیز ( با توجه به سن پایین و تلاشی که مشخص است انجام شده ) تا حدی قابل قبول است. اما استفاده از صحنه، نور، موزیک به نظرم در خدمت پیش برد نمایش نبود. داستان تیم برتون را نخوانده ام اما کارگردان در این اثر تلاش کرده بود که فضای سورآل یا ذهنی کار را بسازد ، چقدر خوب که می نویسند اقتباس از فلان اثر هنری. ممکن است یک نفر هم تیم برتون را نخوانده باشد اما وقتی می نویسند ادپتیشن از فلان کار هم اعتبار کارشان بالا می رود( به نظر من ) هم حق کپی رایت رعایت می شود. هم مخاطب بهتر همراه می شود.
من اول کار که محکم در را می کوبه با کار همراه شدم و تا نیمه هم خوب بود اما انگار در انتها کمی ریتم و تمپو هماهنگی نداشت.