با سلام و خسته نباشید
دیشب این نمایش رو دیدم یه کار متوسط که میشد با واکاوی های بیشتر در مسئله ایی به نام تنهایی چالشی که نمایش با اون روبرو هستش رو پررنگ تر کرد تا تماشاچی ذوقی برای دنبال کردن اون داشته باشه به نظرم هر تماشاچی چه فرهیخته و چه عام به راحتی میتونه در ابتدای نمایش مسیر رو پیش بینی کنه و حتی اگه پیش بینی کردن انتها آنچنان هم برای ما مهم نباشه ما باید در بین خیل عظیمِ کتابها فیلمها و مقاله های بررسی تنهایی زاویه دیدی جدید برای این مقوله داشته باشیم تا برای تماشاچی ما دغدغه بشه و این مهم ترین رکن برای عرضه ی محصول نمایشی هستش ما باید دغدغه ایجاد کنیم.
در اینگونه اجراها با این نوع طراحی صحنه تئاتر تماماً قراردادی هستش که ما با تماشاچی میکنیم جایی دیدم که صحنه ی خرید کردن خانوم از فروشگاه هستش و ایشون میوه هارو فرضی برداشتند و داخل سبد گذاشتند اما چند لحظه بعد از همون قسمتی که ما جایگاه میوه تعریف کردیم بازیگر دیگر رد شدن و داخل صحنه شدن! و ما سیب واقعی دستشون میبینیم اگر درجایی فرضی اقدام میکنیم چه دلیلی داره در قسمت دیگه اونو حقیقی در نظر بگیریم تازه با فرض خاطره بودن این صحنه بازهم وجود سبد و سیب زیر سوال میره و خب از این دست قراردادها در طراحی صحنه به درستی استفاده نشده بود.
در بین بازی ها خانوم صالحی و آقای ساعتچیان در لحظه و طراحی شده بازی میکردند و
فقط موسیقی کار تا حدودی تماشاچی رو همراه میکرد.
موفق باشید