#رگ
برای #ایوب_آقاخانی
چقدر به دلم نشست وقتی گفت ما مردمی هستیم که اهل شمردنیم.
روزهایمان را ، نان هایمان ، سالهایمان را
جدا از شمردن دقایق ، شمردن نکات مثبت و منفی نمایش
رگ از همان اول تکلیفش را با تماشاگر مشخص میکند قرار نیست از چیزی غافلگیر شویم یا شعاری وطن پرستانه به رنگ ریا ، بشنویم ..قرار بر این گذاشته شده که از روزهای کمتر شنیده شده تاریخمان روایتی ببینیم .
داستانی که از نظر من ، هر تماشاگری را وادار میکند از خودش ... دیدن ادامه ›› خجالت بکشد.
داستانی که شاید پشت تاریخ بلد شده چهل ساله بسیار پنهان شده که نمیدانم عمدا یا سهوا...
روایتی که هر چه از آن زمان بپرسند ناخودآگاه ما را به یاد رشادت رئیس علی دلواری و یارانش در تنگستان و دلوار می اندازد و یازده سال مبارزه این جوان بوشهری و یارانش .
اما در لفافه تاریخ مدفون شده و نگین قاجار (روزهای پایانی حکموت قاجار) و سرآغاز حکمت رضاه شاه حرفی از دفاع مردان ارس نشین و مقاومت چهل و هشت ساعته سرجوخه و دو سرباز در برابر لشکر روس با دستان خالی که نه برای دستور بلکه برای ناموس و وطنشان ایستادگی کردند گفته نشده ، یا حداقل کمتر شنیده شده..
چقدر نام این اثر به جا و دلنشین انتخاب شده که نشان از درایت گروه نویسندگان دارد.
از شما ممنونم که صفحه ای تازه از تاریخ را به شیوا ترین شکل ممکن به من و دیگر تماشاگران نشان دادید.قصه ای که هر چند سهم زیادی از دیالوگ برای آذری زبانان عزیزمان بود اما این تفاوت زبان و گفتار باعث نشد من و هر آنکس که زبان شیرین آذری را نمیفهد ، ارتباطش با کارکتر و نمایش قطع شود بلکه بلعکس بیشتر جذب شدیم و کنجکاوتر.
قصه ای واقعی که تماشاگران متولد عصر ارتباطات و موبایل را هم به خود جذب کرد خود میدیدم چگونه تلاش میکنند اشکهایشان را پشت لبخند هایشان که ثمره شوخی های محمد و عبدالله بود پنهان کنن ، اما آشکارا بود چگونه تحت تاثیر داستان و شخصیت ها قرار گرفتند..
در پایان با تشکر از شما و همه عوامل این اثر ماندگار آرزو میکنم ، ای کاش مانند لحظه پایانی و صدای مهیب انفجار که حتی صندلی مان را تکان داد ، دلهایمان بلکه وجدانمان تکانی بخورد ...