امشب برای بار دوم این کار رو دیدم.و بازی آقای مجید رحمتی ارزش سومین بار دیدن رو هم به کار میده
یک درد دل
در کشورما تئاتر هنر مهجور(و فقیریه) که کمابیش میشه گفت مخاطب محدود و خاص خودش رو داره.و تمام کسانی که این در این حوزه کار میکنند این دغدغه رو دارند.اما وقتی برای دیدن کارهایی میرم که به علتی فرصت دیده شدن میون همه اقشار و مخاطبین رو پیدا میکنند شک میکنم که این موضوع زیاد هم خوب باشه تا زمانی که فرهنگسازی درستی انجام نشده.
بخصوص در سالن‌ها تئاتر شهر که شاید مخاطب غیر تئاتری بیشتری دارند کارها.
در اجرایی پشت سر ما بسته‌ی چیپس باز شد...
و در این اجرا خنده های مداوم و الکی به میمیک صورت بازیگر(گویی برای دیدن دلقک بازی اومده بودند) تکرار کردن دیالگ‌ها با صدای بلند، دست زدن های مداوم وسط کار و صدای صوت!
افسوس