باید بگم متاسفانه کار ضعیفی بود. در واقع این قبیل کارها، خیلی ارزش متن اصلی رو میاره پایین. من اینجا نمی خوام نقد کنم (توانش رو هم ندارم)، به خصوص راجع به همچین کاری. اما قضیه اینه که اساس فهم و فلسفه ی تئاتر شقاوت آرتو اصلا در ایران شکل نگرفته. یک نفر هم از اساتید دانشگاه ها پیدا نمیشه که این فلسفه رو درک کرده باشه و مقاله ی جامع و درستی راجع بهش نوشته باشه. در سطح اجرا هم از بزرگان، واقعا کسی نبوده و نیست که سمت تئاتر شقاوت، و یا حتی پست مدرن برگرفته از آرتو رفته باشه که بخواد اجرای نسبتا صحیح و قابل تاملی رو ارائه بده. اجراهای پست مدرن / سورئال / و حالا هم تئاتر شقاوت نمایش های ما محدود شدن به گروه های آماتور و کارگردان های تجربه گرای جوونی که می خوان آموزه هاشون رو یه جوری پیاده کنن. که نتیجه می شه دریافت های سطحی و الگوبرداری های ظاهری. این متاسفانه خیلی ضربه می زنه به اون اصل ماجرایی که حداقل 60 درصد تماشاگرایی که اومدن ببینن اصلا ازش خبر ندارن و اون وقت، دیدشون از آرتو میشه همچین نمایشی. خیلی کار داره و راه هست تا تئاتر ما بخواد به این درجه که سال ها پیش اروپا رسیده بود برسه. و متاسفانه با این اجراها فقط درجا میزنیم که هیچ، عقب هم میریم. با خوندن 4 تا مقاله و "تئاتر و همزداش" و "مقاله تئاتر بی رحمی و پایان بازنمایی دریدا" و ... که نمیشه آرتو فهمید و اجرا کرد!