تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
مجموعه تئاتر لبخندSB > com/org | (HTTPS) localhost : 00:36:48
سحر لیلى ئیون/ روان شناش، هنر درمان گر:
پنجاه پنجاه نمایشى است که با خلق سه زمان یکى حال( زندان-موزه)، دوم زمان برپایى زندان و سوم زمان نمایشنامه_ ... دیدن ادامه ›› دوران فئودالیسم_ توانسته موقعیتى متفاوت از تئاتر در تئاتر را رقم بزند؛ چرا که زندانبان کارگردانیست که بازیگران ( زندانیان) را مجبور کرده با شکمى گرسنه، تحمل بى خوابى و شلاق نمایشنامه خودى ها و غیر خودى ها را بازى کنند.
سؤال این است که چرا زندانبان تئاتر را به عنوان ابزارى براى شکنجه انتخاب کرده است؟
طبق تعریف DSM5 ( کتاب مرجع راهنماى تشخیصى و آمارى اختلالات روانى) سادیسم عبارت است از علاقه فرد به آزار رساندن دیگران به صورت جسمى، روانى و جنسى طورى که این آزار موجب لذت و آرامش فرد آزار رسان شود.
بنابراین طبق این تعریف زندانبان( کارگردان) به تئاتر علاقه شخصى داشته تا آن جا که ظاهرا به قوانین کارگردانى مسلط است اینقدر که حتى یکى از بازیگرها در مقابل وى مى گوید تو شاید کارگردان خوبى بشى اما... و در جاى دیگر زندانیان ( بازیگران) را به دلیل بازى بد تنبیه میکند.
نکته دوم و مهم تر اینکه آنچه دیروز براى زندانیان ابزار دستیابى به آرمانشان( ضد فاشیسم) بوده ابزاریست براى شکنجه، به معناى دیگر آنچه دوستش داشتند؛ امروز ابزار آزارشان شده که این خود از نظر بار روانى شکنجه اى مضاعف است در حدى که سرانجام بازیگرى که زندگى خود را در راه تئاتر گذاشته است حاضر است بمیرد اما تن به ذلت اینگونه بازى ندهد.
نکته ى دیگرى که میتوان به آن اشاره کرد فاصله گذارى درست است تا شاهد نمایشى با کاتارسیس هر چه کمتر باشیم .
چرا که موقع درگیرى -هیجانى تماشاگر ، زندانبان(کارگردان) کات مى دهد یا نمایش از زمانى به زمان دیگر منتقل مى شود.
به هر حال پنجاه پنجاه نمایشى است که تماشاگر به گونه اى مسحور صحنه شده تا لحظه اى نتواند از آن چشم بردارد و در آخر بدون رورانس با همان حال سالن را ترک مى کند.
پنجاه پنجاه نمایشى است که با خلق سه زمان یکى حال( زندان-موزه)، دوم زمان برپایى زندان و سوم زمان نمایشنامه_ ... دیدن ادامه ›› دوران فئودالیسم_ توانسته موقعیتى متفاوت از تئاتر در تئاتر را رقم بزند؛ چرا که زندانبان کارگردانیست که بازیگران ( زندانیان) را مجبور کرده با شکمى گرسنه، تحمل بى خوابى و شلاق نمایشنامه خودى ها و غیر خودى ها را بازى کنند.
سؤال این است که چرا زندانبان تئاتر را به عنوان ابزارى براى شکنجه انتخاب کرده است؟
طبق تعریف DSM5 ( کتاب مرجع راهنماى تشخیصى و آمارى اختلالات روانى) سادیسم عبارت است از علاقه فرد به آزار رساندن دیگران به صورت جسمى، روانى و جنسى طورى که این آزار موجب لذت و آرامش فرد آزار رسان شود.
بنابراین طبق این تعریف زندانبان( کارگردان) به تئاتر علاقه شخصى داشته تا آن جا که ظاهرا به قوانین کارگردانى مسلط است اینقدر که حتى یکى از بازیگرها در مقابل وى مى گوید تو شاید کارگردان خوبى بشى اما... و در جاى دیگر زندانیان ( بازیگران) را به دلیل بازى بد تنبیه میکند.
نکته دوم و مهم تر اینکه آنچه دیروز براى زندانیان ابزار دستیابى به آرمانشان( ضد فاشیسم) بوده ابزاریست براى شکنجه، به معناى دیگر آنچه دوستش داشتند؛ امروز ابزار آزارشان شده که این خود از نظر بار روانى شکنجه اى مضاعف است در حدى که سرانجام بازیگرى که زندگى خود را در راه تئاتر گذاشته است حاضر است بمیرد اما تن به ذلت اینگونه بازى ندهد.
نکته ى دیگرى که میتوان به آن اشاره کرد فاصله گذارى درست است تا شاهد نمایشى با کاتارسیس هر چه کمتر باشیم .
چرا که موقع درگیرى -هیجانى تماشاگر ، زندانبان(کارگردان) کات مى دهد یا نمایش از زمانى به زمان دیگر منتقل مى شود.
به هر حال پنجاه پنجاه نمایشى است که تماشاگر به گونه اى مسحور صحنه شده تا لحظه اى نتواند از آن چشم بردارد و در آخر بدون رورانس با همان حال سالن را ترک مى کند.
خریدار علی نجاریان (alinajarian)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
علی نجاریان @event_artist
از ۱۰ شهریور ۱۳۹۵
ممنونیم
۱۴ مهر ۱۳۹۸
دوست‌دارم
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۵۵۸,۰۰۰ نفر
+۲۸,۶۳۰ برنامه
+۹,۰۰۰,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۷,۶۱۹ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
