شاید مهمترین جمله این نمایش این بود که (رستم منم....رستم شمایین....رستم ماییم ). همین قدر گل درشت، همین قدر تکراری، ولی همین قدر ضروری. واقعیتی که هر روزم تو صورتمون می کوبن و هنوز وقتی دنیا رو آب می بره ما رو خواب می بره.
اگر از اشتباهات پشت صحنه و کارگردانی نامناسب در برخی بخش ها بگذریم، بازی بازیگرا بسیار جذاب و گیرا بود. مجید رحمتی و بازیگر نقش رستم و تهمینه بسیار مسلط بودن. بچه ها هم خوب گلیم خودشون رو از آب بیرون کشیدن که البته در مورد این موضوع، همه مثل هم نبودن. بعضیا بهتر، بعضیا کمتر. موسیقی کار در برخی بخش ها از ریتم خارج می شد که کاش کمی بیشتر بهش توجه بشه.
. در هر حال خسته نباشید می گم به همه دوستان و دست اندرکاران خصوصا شیما ملکی عزیز که هم دوست فوق العاده ایه و هم روند پیشرفتش در بازیگری دهان از جمله منی رو باز نگه می داره. امیدوارم کارهای بهتری رو از همه دوستان شاهد باشیم. دست حق نگهدار همتون.