سینمای ایران تبدیل شده به دیدن دعواهای مختلف آدم‌ها بر روی پرده سینما
یعنی هر وقت به سینما می رویم می دانیم چه چیز در انتظار ماست ، ده نفر دور هم جمع می شوند و ساعت‌ها با هم دعوا می کنند .
سینما گران ایران تبدیل به آدم‌هایی شدند که ناخواسته آمپول ناامیدی و افسردگی را در رگ جامعه تزریق می کنند ،
واقعا کافیست ، باور کنید تاریخ انقضاء این سبک فیلم ها به سر رسیده است اینکه یک پرونده دادگاه را بیاوریم و چند صحنه دعوا در آن بگنجانیم و آخر داستان را ندانیم چطور باید تمام کنیم ....این یک فاجعه است ،
در سینمای ایران خیلی وقت است که واژه امید ، عشق ، قهرمان ، .... مرده است ، سینماگران ما مهره های شطرنجی هستند که ناخواسته سیاست های موجود در جامعه را گسترش می دهند ...... یعنی کنترل شادی در مردم و یادآوری بدبختی به آنها ، جامعه ای که یک برنامه ورزشی هم می تواند مسئولینش را نگران کند