فضای نمایش که تورو در خودش غرق می گرد فوق العاده بود، در طول نمایش چندبار مطمئن شدم که الان خدایی نکرده اتفاق بدی برای بازیگران میفته! کار با اون قفس های شیشه ای یا آویزان شدن از ارتفاع ! ولی به حدی حرفه ای و هماهنگ با هم کار و تمرین شده بود که چشم بیننده رو خیره به خودش نگه میداشت. پنجاه پنجاه مثل اسم آن تا روزها پس از دیدن نمایش این فکر را به آدم منتقل می کنه که چه چیز درسته؟ کدام برداشت به واقعیت نزدیکه ؟ آیا حقیقت همانگونه که فکر میکنیم هست یا صرفاً ما همه بازیگران یک صحنه بزرگتری هستیم که پنجاه درصد حقیقت و پنجاه درصد غیر واقعیست ؟ به تمام عوامل اجرا خسته نباشید میگم و به زودی منتظر دیدن کارهای عالی این تیم هستم. یک "خسته نباشید"و یک "لذت بردم فوق العاده" که به دلیل نداشتن رورانس در تئاتر موفق نشدم به ایشان بگم را در اینجا تقدیم به عوامل اجرا می کنم.