عضوی مرموز و جدامانده از بقیه اعضا که به تنهایی در قلمرو خود (جمجمه) کل بدن را فرمانروایی می کند، عضوی که اگر قسمتی از آن آسیب ببیند ترمیم نمی شود و پیوندناپذیر است. مغز این عضو پیچیده و خاص و بیمارانی که نقصی در مغز خود دارند محوریت نمایش را تشکیل می دهند. با این که بازیگران گروه جنون (البته بجز خانم اردویی) کم تجربه هستند اما بازی قابل قبولی از خود ارائه می دهند. استفاده درست و به جا از هاش اف و اجرای حرکات ریتمیک بیماران برای بردن مخاطب به فضای ذهنی روانپزشک از ایده های جالب کارگردان است.
آخرین و به نظرم زیباترین دیالوگ نمایش: " چقدر چیزی که من می بینم از اون چیزی که تو نگاه اوناس واقعی تره یا زیباتر؟ شاید این چیزی که من می بینم خوابه، بیداری جهان اوناس!"